Deri ku mund të shkojë dashuria e një nëne?

Përcaktimi i fjalës prind mund të duket mjaft i lehtë:

Prindërim do të thotë të rritësh një fëmijë ose disa, që nga foshnja deri në moshën madhore, në një mjedis edukimi, mbështetjeje, inkurajimi, udhëzimi dhe dashurie, por nga ana tjetër përcaktimi i punës së prindërimit është shumë më i vështirë. Prindërimi është i larmishëm, i gjerë, kompleks, i vështirë dhe ndonjëherë, thjesht i lodhshëm. Disa prej nesh janë më të “talentuar” se të tjerët për të marrë përsipër punën e prindërimit. Në pjesën më të madhe, prindërit kthehen në atë që ata intuitivisht dinë, ose vendosin të vetë-edukohen për atë që nuk e bëjnë. E vërteta universale për prindërimin është se orët janë të gjata, pagë nuk ka dhe nuk ka asnjë manual udhëzimi. Prindërimi nuk është një garë dhe çdo fëmijë është unik, çdo fëmijë zhvillohet sipas ritmit të tij individual.

Si prindër jemi unikë. Rrethanat tona të jetës, kultura, besimet, qëndrimet dhe modelimi i roleve do të ndryshojnë nga ato të prindit fqinj. Nëse prindërojmë me zemër, dhe në fund të ditës fëmijët tanë janë ende miqtë tanë, atëherë kemi bërë atë ç’ka është e drejtë!

Më poshtë do të keni mundësinë të lexoni intervistën e bërë nga një prind i komunitetit LGBT, e cila ka vënë fëmijën e saj përpara gjithçkaje tjetër, ashtu siç duhet të veprojë çdo prind.

1. Mund të na përshkruash momentin e parë kur e kuptove orientimin seksual të djalit tënd, çfarë mendove, dhe cila është gjëja e parë që i the atij?

Nuk është vetëm një moment, është gjithë fëmijëria e tij! Im bir preferonte kukullat, vishte këpucët e mia, lyhej me buzëkuqin tim. Kjo gjë më shqetësonte sepse ish një qasje e re dhe e papranueshme për mentalitetin në të cilin jemi rritur. Atëherë e kam qortuar, madje ashpër, ndoshta edhe ndëshkuar por, sot jam penduar për çfarë kam bërë sepse nuk e meritonte dhe nuk ishte faji i tij. Mungesa e informacionit të vendos në situata të vështira!

Rreth moshës 13 vjeçare, kemi qenë për dore si gjithmonë, duke zbritur shkallët e pallatit. Im bir më thotë “Mami, dua të ndaj diçka me ty. Unë jam homoseksual. E di që nuk do të ndihesh mirë, por më ke mësuar të mos gënjej!”

Ai ka qënë momenti më i vështirë i jetës time! Po përballesha me sfidën më të rëndë. Aty filloi lufta me veten time, të cilën e kam fituar tashmë. Në atë moment, mbaj mend që shtanga në vënd. Mu duk sikur mu shemb pallati në kokë, dhe valë të ftohta më përshkuan trupin! Ishin reaksione emocionale, psikologjike, kimike; një pështjellim ndjenjash dhe emocionesh.

Mbaj mënd që nuk gëlltitesha dot se më ishte tharë goja deri në fyt.

I thirra vetes që të mos lëndoja djalin dhe i thashë “Mamin do ta kesh gjithmonë pranë! Ti je fëmija im! Je dashuria dhe dhimbja ime!”

Ajo që mendoja, nuk ishte çfarë do të thonë të tjerët për fëmijën tim, por çfarë do të bëjnë të tjerët me fëmijën tim? … Nuk kanë bërë pak: Diskriminim dhe mospranim, deri te të afërmit! Është e tmerrshme të trajtohet një qënie njerëzore si burim kontaminimi, një krijesë e pafajshme ëngjëllore.

Në solidaritet me djalin, as unë nuk pranoja të merrja pjesë në eventet familjare ku më ftonin, nëse nuk pranonin djalin tim!

2.  Kishe dëgjuar më parë për komunitetin, apo tu desh të informoheshe nëpërmjet internetit dhe bisedave me tët bir?

Mbi komunitetin kisha dëgjuar dhe në mënyrë të pavetëdijshme kam pasur një takim me një person gej, dhe e kam pyetur gjerë e gjatë në lidhje me të emën. Ai më dha akses të plotë. Deri atëherë djali im nuk kishte bërë ‘coming out’.

Siç duket pa vetëdija të çon aty ku duhet, sepse është e sinqertë.

Më tha që homoseksualët janë të ndryshëm, sikurse edhe personat straight! Secili ka individualitetin e vet, shijet e veta në veshje, në mënyrën e jetesës.

Gjithashtu e pyeta se si e kishte përjetuar fëmijërinë, me drama në familje. Ai më tha që kish pasur një fëmijëri të lumtur. Këtu e mbylla bisedën me të, duke e falenderuar, ndërkohë qe kisha filluar të punoja me veten në mënyrë të pa vetëdijshme.

Ndërgjegjësimi është proces që kërkon kohën e vet dhe koha është relative. Dikush proceson më shpejt, dikush më ngadalë, dikush nuk e pranon kurrë. Nëse nuk pranon fëmijën tënd, atëhere çfarë prindi mund të jesh?! Si mund ti thuash vetes nënë?!

Pasi u deklarua djali, jam përpjekur t’i qëndroj edhe më afër dhe e dija që do të përballesha me situata të vështira. Vendosa të mbroj fëmijën tim, dhe ti jap mbështetje maksimale! Lufta filloi që në shtëpi! I ati filloi të konsumonte alkool, vinte i dehur në shtëpi. Merrte thikën në dorë duke na kërcënuar. Thoshte: “Nuk e dija që kisha dy kurva në shtëpi”, e para isha unë që kisha lindur një gej dhe i dyti, fëmija që ishte i tillë! Kështu na nxirrte nga shtëpia. Nuk e harroj dot një natë dimri të ftohtë, binte breshër dhe ne të dy ishim rrugëve të Tiranës. Lajmëruam policinë por pa rezultat, patrulla nuk erdhi kurrë. Më e pakta që mund të bënin, ishte të na shoqëronin në komisariat, por kërkonin procedurën. Të shkonim atje, të bënim kallëzim, etj, ndërsa për komunitetin në tërësi jam informuar vite më vonë.

3. Për hir të së vërtetës, jetojmë në një shoqëri konservatore, ku fjala e fisit apo komshinjve shpesh është e rëndësishme për ne, ju si e tejkaluat këtë vështirësi?

Ne nuk jetojmë në shoqëri konservatore, jetojmë në një shoqëri llumi që përgojon e përçmon gjithkënd, jo vetëm anëtarët e komunitetit. Shoqëria ku jetojmë e ka sadizmin në vena. A mund të shprehet një prind duke thëne se po të kisha djalin gej do ta vrisja?! Kjo është pyetja ime! Pse duhet vrarë fëmija?! Sepse ti nuk hap mëndjen për ta pranuar siç është?!

Individi i shoqërisë sonë është edukuar gabim! Fjalët e të tjerëve kanë shumë pushtet mbi ne! Unë kam zgjedhur të kem personalitet, të mos më influencojnë fjalët apo opinionet e të tjerëve.

Vështirësinë e kam kaluar duke punuar me veten, një punë e cila zgjat gjithë jetën. Rëndësi ka të fillosh, pastaj të çon rruga vetë aty ku duhet. Uji që rri nuk pihet, thonë dhe librat e shenjtë.Jam hasur edhe me situata dhune ndaj fëmijës tim, por kam qenë një shqiponjë për tim bir dhe nuk lejoj të ma cënojë askush atë krijesë të pafajshme!

4. Si ka ndyshuar marrëdhënia juaj me djalin para dhe pasi e kuptuat orientimin seksual të tij?

Marrëdhënia ime me djalin nuk ka ndryshuar kurrë. Ka qënë marrëdhënie dashurie! Dashuri e pastër dhe e mirëfilltë, pa kushte, pa negociata! I kam thënë që do t’i jem pranë gjithmonë, ta bëjë jetën ashtu siç do! Mua më intereson që të jetë i lumtur.

5. A ju ka prezantuar djali ndonjë të dashur, si jeni ndjerë kur e keni takuar?

Djali më tha që kishte një partner dhe donte të ma prezantonte! E pranova! Thellë thellë, ndjen një pështjellim sepse është diçka ndryshe nga pritshmëritë, por çdo përballje e tillë, është një luftë e vogël brenda vetes, të cilën e fitoj gjithmonë me forcën e mendjes dhe statusin e nënës. Nuk jam ndier keq sepse jam pranuese, jam kundër rrymës. Realiteti ynë është përjashtues, por nëse bën bilanc, është më njerëzore të pranosh.

6. Çfarë thanë anëtarët e tjerë të familjes, ishin pro apo kundër, debatuat brenda shtëpisë?

Pjestarët e familjes, në përgjithësi e kanë pranuar dhe i kanë dhënë dashuri. I ati ka marrë shumë kohë, ndoshta 25 vite, për t’i dhënë përqafimin atëror. Kjo është vuajtje! I vëllai, natyrisht që e ka pranuar dhe veç kësaj, ai e do dhe e suporton. Ky është amaneti që i kam lënë, të duan dhe të mbështesin njëri-tjetrin! Çuditërisht, nëna ime, edhe pse është konservatore, e do me gjithë shpirt.

Brenda shtëpisë, siç e kam thënë dhe më lart, nuk kishim debate, por luftë me armë të ftohta dhe kërcënime. Megjithatë im bir i ka superuar dhe asnjëherë nuk është fshehur. Kam respekt për integritetin që e karakterizon, është inteligjent dhe plot personalitet.

7. A ka pasur ndonjë moment në jetën tuaj që keni dashur të hiqni dorë nga mbështetja që i keni dhënë djalit tuaj?

Në asnjë rast nuk kam pasur thyerje! Absolutisht! E kam mbështetur dhe do ta mbështes! Atë kordonin e artë që ka nëna të lidhur me fëmijën, nuk ka gërshërë që e pret! Jo vetëm djalin tim, që e kam për detyrë ta mbështes, por mbështes të gjithë djemtë e vajzat e komunitetit. Janë qënie njerëzore që nuk meritojnë vuajtje.

8. Në rast se do të kishit mundësinë të vendosnit ose të ndryshonit orientimin seksual të tij, a do ta bënit? Pse?

Orientimi seksual është gjëja më private në botë, është ekskluzivisht çështje personale. Gjërat personale janë të shenjta dhe nuk e kam menduar kurrë të ndërhyj sepse kam parime, më intereson shëndeti e mirëqënia e fëmijës, jo çështjet e orientimit seksual. I vetmi rast diskutimi, ka qenë thjesht dhe vetëm për të mbrojtur veten nga sëmundjet seksualisht të transmetueshme, të tjerat nuk më interesojnë! Fëmija nuk është prona ime.

9. Cilat janë këshillat që i jep një nënë e cila ndoshta nesër do të përballet me këtë realitet?

Këshilla e parë që i jap një nëne është të PRANOJË! Ky është çelësi i suksesit, dhe jo vetëm për nënat, por për çdo pjesëtar tjetër të familjes! Nënave ju them që nuk është zgjidhje përjashtimi, përkundrazi, jua shton barrën. Unë e kam gjetur djalin 3 herë në gjëndje të rëndë. Në të tre rastet ka bërë tentativë për vetvrasje, dy herë me overdozë ilaçesh dhe njëherë me prerje damarësh, të larë në gjak. Kjo është skenë tmerri! 

Dua të përmend dhe një detaj, që ndoshta ju vjen në ndihmë nënave. Im bir para pak vitesh u diagnostikua me kancer. Uroj që asnjë nënë të mos e përjetojë këtë gjë. I jam lutur Zotit, Krishtit dhe çdo shenjtori, të ndihmojë fëmijën tim që dergjej. Fatmirësisht Zoti më ndihmoi! Nënat si unë duhet të gjejnë forcë sepse i ka përzgjedhur Zoti për këtë sprovë! Pas çdo prove është një bekim! Shenjtërimi kalon përmes vuajtjes! Jeta është e shkurtër, prandaj jetojeni të lumtur me të dashurit tuaj, duke i pranuar për ata që janë.

Pas shumë tentativave për integrim, djali im sot gëzon statusin e qytetarit të Evropës. Bashkëjeton me partnerin e tij dhe është i lumtur!/ Historia Ime

---