Reflektime për lesbiket, dukshmërinë dhe komunitetin: Çfarë na mësoi lëvizja europane?

Nga Ilaria Todde- Bashkorganizatore dhe anëtare e bordit të  Konferencës Evropiane të Lesbikeve

Diçka e madhe ndodhi më 23 prill 2020: një grup parlamentarësh, zyrtarë dhe aktivistë evropian u takuan në një ngjarje publike në internet për të diskutuar çështjet lesbike në politikën evropiane. Pyetja themelore, të cilën ne u përpoqëm t’i përgjigjeshim ishte: Çfarë mund të bëjë BE për lesbiket ?. Të planifikuar për të festuar Ditën e Vizibilitetit Lesbike,në këtë kohë kritike u organizua konferenca nga ELC,  (Komuniteti EuroCentralAsian Lesbian ) dhe Intergrupi për të drejtat LGBT të Parlamentit Evropian.

Ishte një takim që pata kënaqësinë ta moderoja. Në të u shfaqën disa këndvështrime interesante, të cilat vijnë si rrugë e ndërtimit të lëvizjes lesbike evropiane, por gjithashtu përshkruajnë një mënyrë interesante për të shtruar pyetje në të gjitha nivelet.

Fillimisht duhej të ishte një konferencë publike në Parlament. Kriza dhe pamundësia për të mbajtur ngjarje publike, çuan jo në anulim, por përkundrazi për të gjetur një format alternative. Ishte e rëndësishme që biseda të mbahej e hapur për pozicionin e lesbikeve në shoqërinë evropiane, veçanërisht në kohën e tanishme, kur ekzistojnë rreziqe konkrete për të drejtat e grave dhe minoriteteve. Siç u tha gjatë takimit nga parlamentarë dhe aktivistë, dhe u konfirmua nga mbi 200 pjesëmarrës, ishte thelbësore dhe urgjente të ngrihej çështja për të kundërshtuar tendencat e disa shteteve evropiane, ku pandemia përdoret si justifikim për të de-prioritizuar çështjet lesbike ose më keq, shtypni gratë dhe njerëzit LGBTI.

Është e qartë se shumë gjëra po lëvizin në Bruksel për çështjet e të drejtave të njeriut, politikave sociale dhe barazisë. Këtë vit, për herë të parë, është emëruar një Komisioner Evropian i cili ka barazinë gjinore, çështje LGBTI, anti-racizmin dhe strategjitë për të luftuar diskriminimin si portofolin e vet.

Perspektiva është inkurajuese, por rreziku mbetet që lesbiket, duke pasur dhunë seksuale, dhe dike u shënjestruar për shkak të gjinisë, të përfundojnë edhe një herë në zonën e hijezuar të këtyre strategjive dhe hartave institucionale, në iluzionin se mjafton të merren me çështjet LGBTI, dhe jo konkretisht me çështjet e lesbikeve.

Gjëja e parë e nevojshëm ka të bëjë me mënyrën e krijimit të strategjive dhe politikave publike për çështjet LGBTI, të cilat shpesh marrin shumë pak parasysh diversitetin e përfaqësuar nga shkronjat e akronimit. Problemi natyrisht është se kjo “asnjanësi” është vetëm iluzive dhe përfundon në përforcimin e dinamikës patriarkale dhe heterosistike të shoqërive tona (madje edhe ato që ne i shohim si më të përparuara). Pasojat janë të qarta dhe të dhënat e ndara gjatë konferencës janë elokuente. Në nivel global, vetëm 3% e fondeve të shpenzuara (private dhe publike) për çështjet LGBTI kanë të bëjnë me nisma lesbike. Nga kjo 3%, vetëm 6% drejtohen drejt nismave ose grupeve me qendër në Evropë. Të gjitha sondazhet evropiane të kryera vitet e fundit tregojnë se gratë lesbike dhe biseksuale vuajnë dhunën në përqindje më të larta sesa gratë heteroseksuale. Sidoqoftë, shumë pak të dhëna janë mbledhur dhe shumë pak hulumtime, në të gjitha fushat (nga kërkimet mjekësore deri në sociologjike), posaçërisht merren me gra jo heteroseksuale.

Kështu që u bë e qartë se ishte e nevojshme të ndriçohej ajo zonë e hijes midis gjinisë dhe orientimit seksual dhe kjo gjë të bëhet në dialog të drejtpërdrejtë me institucionet që planifikojnë dhe ndikojnë në strategjitë publike për këto çështje. Ishte gjithashtu e domosdoshme ta bësh atë qartë , dhe duke përdorur fjalën “lesbike”, sepse ajo mbetet akoma një tabu edhe në nivelin evropian. Por edhe sepse është një mënyrë e fuqishme për të folur qartë për kryqëzimin e gjinisë dhe orientimit seksual. Në fund të fundit, gjatë takimit, fjala lezbike u përdor 166 herë jo vetëm nga aktivistët, por edhe nga politikat dhe përfaqësuesit e institucioneve. Dhe, përveç kësaj, në të gjitha gjuhët e mundshme: nga anglishtja në çekisht në suedisht.

Sidoqoftë, përqendrimi në gjininë dhe orientimin seksual nuk ndryshon faktin  që komuniteti lesbike është një grup përvojash dhe perspektivash që janë gjithashtu shumë të ndryshme. Ndërgjegjësimi për këtë pohime është thelbësorë dhe është e nevojshme që në mënyrë specifike të shfaqen dhe përfaqësohebn përvojat e lesbikeve trans dhe jo binare, si dhe perspektivat e migrantëve, refugjatëve, atyre me aftësi të kufizuara, atyre me ngjyrë, dhe komuniteteve etinike. Siç tha Audre Lorde, cituar dhe rikujtuar disa herë gjatë konferencës, “gratë janë mësuar të injorojnë dallimet e tyre ose t’i shohin ato si një shkak për ndarje dhe dyshim sesa si forca të ndryshimit”.

Sfida dhe mundësia, mbi të cilën ne mund dhe duhet të punojmë së bashku në nivelin evropian, por jo vetëm, qëndron pikërisht në përdorimin e këtyre dallimeve dhe forcave të ndryshimit në mënyrë që të jemi në gjendje të ndërtojmë një komunitet lesbike gjithëpërfshirës, ​​jo apologjik. Mbi të gjitha, gjithmonë për të qëndruar te Audre Lorde, “pa bashkim  nuk ka çlirim, por vetëm armëpushim të brishtë midis individit dhe shtypësit të tij”./ HistoriaIme