Papunësia dhe kushtet e vështira ekonomike kanë bërë që familjet shqiptare të shfrytëzojnë çdo lloj mundësie për të fituar para për bukën e gojës. Fëmijët janë ata që nxirren në rrugë nga prindërit që të sigorojnë para. Format e punësimit janë nga më të ndryshmet.
Eshte vetem nje ftese per reflektim dhe per komente:
Mendoni se faqja stoprrenimit.com, eshte me shume nje gjueti shtrigash ne nje territor ku shteti e ka fare te qarte se kush ndertese eshte e ligjshme e kush jo?
A ka (apo a mund te kete) rrezik per shkelje te te drejtave te njeriut ne kete proces denoncimi (ose pothuasje lincimi publik)?
Pse faqja ne fjale mund te jete me e sukseshme se fjala vjen, puna konkrete qe shteti qe oaguhet nga ne, duhet te beje per te identifikuar ndertimet pa leje?
Nje nisme si kjo, a inkurajon ndergjegjen dhe pjesemarrjen qytetare, apo inkurajon pershfaqjen e inateve personale?
Sa e ligjshme dhe sa kushtetuese eshte kjo nisme?
Keto jane vetem pyetje qe historiaime.al ju fto tu pergjigjeni, sipas mendimit tuaj.
Nderkohe, respublica.al, raporton se një javë pas hapjes on-line të faqes “stoprrenimit.com”, numri i denoncimeve nga qytetaret ka shkuar 307. Denoncimet më të mëdha vine nga Tirana, Vlora, Durrësi.
Ndërtime në oborresh shkollash, zaptime lulishtesh e kate pa leje, masakra urbane tashmë po shpaloset para syve tanë por edhe të pushtetarëve. Bregdeti po ashtu ka një numër të madh denoncimesh. Jo rrallë, në denoncime përmenden emra konkretë të personave abuzivë.
Redaktori i ketij lajmi ne faqen e siperpermendur, Koloreto Cukali, komenton: “Pyetja është, sa forcë do të ketë qeveria Rama të shpërthejë bombën e ndërtimeve abuzive, sidomos kur fijet e tyre lidhen sa djathtas dhe majtas në majë të piramidës. Edhe Berisha pati dhënë një numër celulari për “ankesa” ndaj abuzimeve, por, askush nuk duket t’ia ketë “parë hajrin”.
Daily Mail shkruan historinë e një familjeje shqiptare e cila jeton mes dy shteteve.bëhet fjalë për historinë e emigrantit Edmond Danushi i cili ka emigruar në Britani që në moshën 18-vjeçare. Ai u martua në vitin 2001 dhe ka katër fëmijë Elin, 10 vjeçe, Keiren,8, Aliyah,2 dhe Aalissa 10 muajshe.
INSTAT ka publikuar anketën tremujore sa i takon punësimit. Sipas Anketës Tremujore të Forcave të Punës gjatë një viti shkalla e papunësisë për popullsinë ekonomikisht aktive është rritur me 1.1%. Niveli i papunësisë kap shifrën 14.5%.
Nga Francesca Borri
Ai më shkroi më në fund. Ka më shumë se një vit që i dërgoj artikujt e mi. Për të, unë kam marrë tifon dhe një plumb në gju. Sot, kryeredaktori im ka parë lajmet dhe ka menduar se bëja pjesë në gazetarët italianë të kapur peng. Më dërgoi një email: “Sikur të gjeje një lidhje interneti për të tweet-uar pengmarrjen tënde?”
Po atë ditë, në mbrëmje, gjeta kampin rebel ku jetoja, në mes të ferrit të quajtur Alep, dhe në pluhur uri dhe frikë, kam shpresuar të gjej një mik, një fjalë të mirë, një gjest të dhembshur. Në vend të gjithë kësaj, gjeta vetëm një email nga Klara, që po kalon pushimet në shtëpinë time në Itali. Ajo më kishte dërguar 8 mesazhe “Ugjent”! Sot kërkon kartën time të abonimit në spa, për të përfituar masazhe falas. Mesazhet e tjera në postën time ishin pak a shumë kështu: “I shkëlqyer artikulli yt sot; po aq i shkëlqyer sa libri për Irakun”. Fatkeqësisht, libri im nuk fliste për Irakun, por për Kosovën.
Nga reporteri freelance, njerëzit ruajnë imazhin romantik të një gazetari që ka preferuar lirinë për të trajtuar temat që i pëlqejnë dhe jo komoditetin e një page të rregullt. Por ne nuk jemi të lirë, përkundrazi. Të qëndroj në Siri, atje ku askush nuk do të qëndrojë, është mundësia ime e vetme për të patur punë. Nuk po flas për Alepin, për të qenë e saktë. Po flas për linjën e frontit. Sepse shefat e redaksive në Itali duan vetëm gjak dhe “bang bang” të armëve të sulmit. Unë shkruaj për grupet islamiste dhe për shërbimet sociale që ata vendosin në dispozicion të popullsive, rrënjët e pushtetit të tyre – një investigim shumë më kompleks se artikulli tradicional direkt nga fronti. Bëj gjithçka për të shpjeguar dhe jo vetëm për të mallëngjyer dhe përgjigjia që marr është: “çfarë është kjo? Gjashtë mijë fjalë dhe asnjë nuk vdes?”
Për hir të së vërtetës, këtë duhet ta kisha kuptuar kur shefi im më kërkoi një artikull për Gazën, sepse Gaza, si zakonisht, ishte bombarduar. Mora një email: “Ti e njeh Gazën për mendësh” shkruante ai. “ç’rëndësi ka qe je në Alep?”. Pikërisht. E vërteta është se përfundova në Siri sepse kisha parë tek “Time”, fotot e Alessio Romenzi që hyri në Homs nga kanalizimet, kur askush nuk e dinte çfarë ishte Homs. I kam parë fotot duke dëgjuar Radiohead – ata sy që më vështronin, sytë e njerëzve që po masakroheshin nga ushtria e Assad, një nga një, dhe askush nuk kishte dëgjuar as të flitej për një vend të quajtur Homs. Me ndërgjegjen të dërrmuar si me darë, nuk kisha zgjidhje tjetër, përveç të nisesha në Siri.
Por shefat e redaksive nuk e bëjnë dallimin nëse shkruani nga Alepi, Gaza apo Roma. Njëlloj ju paguajnë: 70 dollarë për artikull. Edhe në vende si Siria ku spekulacioni marramendës i ka trefishuar çmimet. Kështu për shembull, të flesh në një bazë rebele, nën predhat, mbi një dyshek të shtrirë për tokë, me atë ujin e verdhë që ma shkaktoi tifon, kushton 50 dollarë nata; një veturë kushton 250 dollarë në ditë.
Kështu që në vend që t’i minimizoni rreziqet, ju i maksimizoni. Jo vetëm nuk keni mundësi të paguani siguracion- pothuaj 1000 dollarë në muaj kushton- por nuk keni mundësi të paguani një shoqërues ose një përkthyes. Gjendeni vetëm në një tokë të panjohur. Shefat janë të vetëdijshëm se pagesa 70 dollarë për një artikull ju shtyn të kurseni në gjithçka. Ata e dinë gjithashtu se nëse je seriozisht e plagosur, një pjesë e juaja dëshiron të mos mbijetojë sepse financat tuaja nuk ju lejojnë të plagoseni. Por ata e blejnë artikullin, edhe kur do të refuzonin të blinin një top futbolli Nike të prodhuar nga fëmijë pakistanezë.
Teknologjitë e reja na bëjnë të mendojmë se shpejtësia është një element informacioni. Por ky arsyetim mbështetet mbi një logjikë vetëshkatërruese: përmbajtja, tashmë, është standardizuar dhe gazeta apo revista juaj nuk ka asgjë të veçantë, pra nuk ka asnjë arsye për të paguar një reporter. Për lajmet, ka internet – falas. Kriza që po kalon media është një krizë e vetë medias, jo e lexuesit. Lexuesit janë gjithmonë atje, ndryshe nga ç’besojnë shefat e redaksive, janë njerëz inteligjentë që kërkojnë thjeshtësi pa thjeshtësim. Ata duan të kuptojnë, jo vetëm të jenë në dijeni. Sa herë që botoj një dëshmi nga lufta, marr me dhjetëra emaile nga njerëz që më thonë : “Ok, shkrim i bukur, tablo e përshkruar mirë, por do të doja të kuptoja çfarë po ndodh në Siri”. Dhe do të doja shumë t’u përgjigjesha që nuk mund të shkruaj artikuj analize sepse shefat do ta hedhin në kosh duke më thënë : “Kush kujton se je ti, vogëlushe?” – pavarësisht tre diplomave të mia, dy librave dhe dhjetë viteve si reportere lufte, në fillim si investiguese humanitare pastaj si gazetare. Rinia ime, me që ra fjala, fluturoi kur më spërkatën copa truri. Isha në Bosnjë. Isha 23 vjeç.
Gazetarët freelance janë gazetarë të dorë së dytë – edhe pse këtu në Siri vetëm freelance ka, sepse është një luftë e pisët, një luftë e shekullit të kaluar; është një luftë llogoresh ndërmjet rebelevë dhe forcave proqeveritare që janë vendosur aq afër sa që shahen mirë e mirë me njëri – tjetrin pastaj fillojnë qëllojnë. Kur shikoni linjën e frontit, nuk e mblidhni më mendjen, me bajoneat që i keni parë vetëm në librat e historisë. Luftërat moderne janë me bombardime, por këtu luftohet metër më metër, rrugë më rrugë,
E megjithatë, shefat e redaksive në Itali ju trajtojnë si fëmijë; ju bëni një foto të pabesueshme, ata ju thonë se keni patur fat, në vendin e duhur në momentin e duhur. Ju kapni një ekskluzivitet, si artikulli që shkrova shtatorin e kaluar për pjesën e vjetër të Alepit, të klasifikuar trashëgimi e UNESKO, të bërë pluhur e hi ndërsa luftohej për të marrë kontrollin. Isha reporterja e parë e huaj që u futa atje dhe shefat e redaksive ju thonë: “Si ta justifikoj unë që gazetari im nuk arriti të hynte kurse ti ke hyrë? Mora një email nga shefi i rubrikës në lidhje me këtë artikull: “Po e pranoj, por do ta botoj me emrin e gazetarit tim”
Dhe pastaj, sigurisht, unë jam grua. Një mbrëmje, jo shumë kohë më parë, kishte goditje artilerie kudo dhe unë isha ulur në një cep, me të vetmen shprehje që mund të ketë një fytyrë kur vdekja mund të të marrë nga një sekondë në tjetrën, dhe vjen një reporter tjetër, më shikon nga koka te këmbët dhe më thotë: “Ky nuk është vend për gra”. Çfarë mund t’i thuash një tipi si ai? Idiot, ky nuk është vend për asnjeri.
Nëse jam e tmerruar, kjo ndodh sepse jam e kthjellët. Sepse Alepi është vetëm barut dhe testosterone dhe të gjithë janë të traumatizuar: Henri flet vetëm për luftën; Ryan është i bërë dru me amfetamina. E megjithatë, sa herë që shohim një fëmijë të bërë copa, ata kthehen nga unë “gruaja e brishtë”, për të parë si ndihem. Dhe unë tundohem t’u përgjigjem: ndihem si ju. Dhe mbrëmjet kur dukem e lënduar, janë mbrëmjet kur unë mbrohem, kur largoj çdo emocion dhe ndjenjë; janë mbrëmjet kur kursej veten.
Sepse Siria nuk është më Siria. Është një azil të çmendurish. Është ky italiani që ishte pa punë dhe u fut në radhët e al-Qaeda, tani e ema e kërkon nëpër Alep për t’i dhënjë një dru të mirë; është turisti japonez që bredh në linjën e frontit sepse ka nevojë për dy javë “ndjesi të forta”; suedezi i diplomuar për drejtësi që ka ardhur të mbledhë prova krimesh lufte; muzikantë amerikanë me mjekra si Ben Laden, pretendojnë se kjo i ndihmon të bëhen njësh me dekorin, ndërsa janë bjondë 1m90; (Kanë sjellë ilaçe kundër malarias, edhe pse nuk ka raste malarie këtu, dhe duan t’i shpërndajnë duke i rënë violinës). Ka anëtarë të shumë organizatave të Kombeve të Bashkuara dhe kur iu thoni se njihni një fëmijë që vuan nga leishmanizoa ( një sëmundje që transmetohet nga insektet) dhe ju i pyesni nëse mund të ndihmojnë prindërit për ta çuar në Turqi, ju përgjigjen se nuk munden sepse është një rast individual, dhe ata merren me “fëmijët” në përgjithësi.
Por ne jemi reporterë lufte, në fund të fundit, apo jo? Një tufë vëllezërish (dhe motrash). Ne rrezikojmë jetën tonë për t’u dhënë zë atyre që nuk kanë. Ne kemi parë gjëra që shumica e njerëzve nuk kanë për t’i parë kurrë. Ne jemi shumë të mirë për të gjallëruar darkat mondane. Klientët e mirë që të gjithë duan t’i ftojnë.
Por sekreti i poshtër është që në vend që të jemi të bashkuar, ne jemi armiqtë më të këqinj të njëri-tjetrit; dhe arsyeja pse një shkrim paguhet 70 dollarë, nuk është mungesa e parave, sepse ka gjithmonë para për të paguar një shkrim për të dashurat e Berluskonit. Arsyeja e vëretetë është se kur ju kërkoni 100 dollarë, dikush tjetër është i gatshëm ta bëjë për 70 dollarë. Është konkurrencë e pamëshirshme. Si Beatrizi, që sot më tregoi një drejtim të gabuar, që ajo të ishte e vetmja që do të raportonte një manisfetim, përfundova në mes të snajpërve, vetëm për të mbuluar një manisfetim, si qindra të tjerë.
Megjithatë, ne pretendojmë se jemi këtu që askush të mos thotë: “Por ne nuk dinim ç’ndodhte në Siri”. Por në të vertetë jemi për të fituar një çmim, për të fituar vizibiliet. Ne jemi këtu për t’i futur njëri-tjetrit shkopinj në rrota, a thua para këmbëve tona është një çmim Pulitzer, ndërsa nuk bëhet fjalë për asgjë të tillë. Ne jemi mbërthyer mes një qeverie që ju jep vizë vetëm nëse jeni kundër rebelëve dhe rebelëve që, nëse jeni me ta, ju lejojnë të shikoni vetëm atë që duan t’ju tregojnë ata.
E vërteta është që ne jemi të dështuar. Ka dy vjet që ka filluar lufta dhe lexuesit tanë mezi e gjejnë ku bie Damasku, gjithë bota e cilëson atë që ndodh në Siri si “rrëmujë” sepse askush nuk kupton gjë nga Siria – me përjashtim të gjakut, përsëri gjaku, gjithmonë gjaku. Dhe për këtë arsye sirianët nuk na durojnë më tani. Sepse ne i tregojmë gjithë botës foto si ajo e fëmijës shtatë vjeçar me cigare dhe kallashnikov. Është e qartë që ajo foto ishte një sajesë, por u botua në gazetat dhe faqet internet të të gjithë botës në mars dhe gjithë bota thiri ; “Këta sirianët, këta arabët, ç’barbarë!” Kur erdha këtu herën e parë, sirianët më thoshin: “Faleminderit që po i tregoni botës krimet e qeverisë”. Sot, një burrë erdhi drejt meje dhe më tha : “Turp të kini!”
Sikur të kisha kuptuar vërtet diçka nga lufta, nuk do të isha përpjekur të shkuaja për rebelët dhe besnikët, për sunitët dhe shiitët. Sepse historia e vetme që ja vlen të tregohet në kohë lufte është si të jetosh pa frikën. Gjithçka mund të shembet në një fraksion sekonde. Po ta kisha ditur këtë, atëherë nuk do të kisha patur kaq frikë të dashuroja, të guxoja, në jetën time; në vend që të rri këtu tani, e mbledhur kruspull në errësirë dhe duhmë, duke ndjerë dëshpërimisht keqardhje për gjithçka që nuk kam bërë, gjithçka që nuk kam thënë. Ju, që nesër do të jeni ende gjallë, çfarë prisni? Përse ngurroni të dashuroni? Ju, që keni gjithçka, përse keni kaq frikë?
(Shkrimi i mësipërm është botuar në Columbia Journalism Review.)
Eshte vetem nje ftese per reflektim dhe per komente:
Nga Kristi Pinderi*
(*Autori eshte lindur ne nje familje te miksuar mes te Krishtereve ortodokse dhe muslimaneve, ne nje periudhe kur feja ishte e ndaluar ne Shqiperi. Ka kaluar femijerine dhe adoleshencen deri ne rinine e vone duke qene besimtar i Kishes Ungjillore. Ende e konsideron veten te krishtere ** Fotoja eshte bere ne nje kishe trashegimi kulturore ne Permet. Per shkak te kesaj fotoje, autori i shkrimit ka marre disa kercenime q eta fshije, me argumentin se “nje gej, nuk mund te jete i denje te ulet ne fronin e Kryepeshkopit…”.)
Tirane – Historia me ndërtesën në Përmet për të cilën ka një vendim të Gjykatës Kushtetuese në Shqipëri e që thotë se ajo nuk mund ti kalojë Kishës Ortodokse, është në fakt treguesi i rradhës që vërteton se shqetësimi kryesor i përfaqësuesve të fesë në Shqipëri nuk është marrëdhënia me Zotin por statusi i pronave e dhe pasurive të paluajtshme të tyre, fiks sic ndodhte në Mesjetë kur feja zotëronte gjithë botën, pikërisht përmes pasurisë së vet.
Historia në Përmet ka të bëjë me ortodoksët. Një histori disa javë më e hershme se ajo (në planin mediatik), ka të bëjë me muslimanët dhe xhaminë e re në Tiranë. Edhe kjo histori me muslimanët, nuk ka të bëjë direkt me të drejtën e besimtarëve shqiptarë për të patur më shumë të drejta dhe hapësirë për të aplikuar besimin e tyre, se me maninë për të rregjistruar një pronë tjetër të paluajtshme, e njëkohësisht me nevojën për të bërë PR publik të forcës… (planet e besimtarëve që fallen në të gjithë bulevardin e Tiranës, për mua janë tregues më i mirë i forcës që ky komunitet ka në Shqipëri, pork y është debat tjetër).
Eshtë thellësisht i rëndësishëm për studiuesit e feve në Shqipëri ky sezon vere 2013 (i ndryshimit të konjukturave politike) në lidhje me kuptimin për pozicionimet, apo përshfaqjen e qëndrimeve publike të të paktën dy prej feve kryesore në Shqipëri. Janë dy më të mëdhatë.
Që të dyja po na demonstrojnë se mund të ngrejnë zërin e të bëjnë çështje kombëtare çdo problem që lidhet me pasuritë e paluajtshme të tyre, ama, mund të rrinë të heshtura në çdo ditë tjetër të vitit, kur bëhet fjalë për çështje të marrëdhënies së besimtarëve me krijuesin… apo për marrëdhëniet mes vetë besimtarëve (pra me shoqërinë në vetvete).
Eshtë ndoshta rasti më fatlum për historianët, për të kuptuar se si feja në Shqipëri, ashtu si dhe kudo xhanëm,, nuk lidhje me hyjnoren, detyrimisht, sa ka lidhje të forta me betonin, me ndërtesën, me pasurinë, me token, me ndërtesat, me hapësirën gjeografike jo si investim për të adhuruar të Madhin Zot se sa si mundësi për të glorifikuar institucionet qëndrore të tipit shtet-brenda-shtetit që përfaqësohen nga organizime të ngjashme me ato të shoqërisë civile)! Sa më shumë tokë të kesh, aq më i fuqishëm je para shtetit, jo detyrimisht para Zotit (në botëkuptimin e tij, populli i vet i zgjedhur nuk kishte fare tokë…), sa më shumë ndërtesa apo pasuri të paluajtshme të kesh nën administrim, aq më shumë pushtet ekonomik ke (sidomos në një sistem si i yni ku fetë nuk taksohen dot). E sa më shumë pushtet ekonomik të kesh, jo detyrimisht adhuron më mirë Perëndinë…. Ama, mund të adhurohesh vetë më mirë nga ata që përbëjnë strukturën politike tokësore…
Eshtë rasti fatlum për të kuptuar se si të drejtat e njeriut ngatërrohen në maninë skuthërore të institucioneve fetare për të kontrolluar humorin dhe vendosmërinë e një shteti laik për të qenë shtet. Eshtë një gabim i pafalshëm për këdo activist për të drejtat e njeriut që të dalë këto ditë e të thotë se po shkelen të drejtat e njeriut, e duke marrë si shembull për këtë, të sjellë rastin e Përmetit. Nuk ka asnjë lidhje ai rast, dhe raste të tjera të feve në Shqipëri me të drejtat e njeriut! Përkundrazi…!
Janullatos kishte sot një shkrim të vetin të botuar, ku nuk flet për Perëndinë, por për betonin, tullat, dhe për dheun e një vendi që ai e quan të shenjtë. Aq sa të duket se ai adhuron tokën dhe i jep asaj konotacionin idhulltar që kishte populli i Izraelit në një moment të Eksodit në kohën e Moisiut, atëherë kur harroi Perëndinë dhe bëri Vicin e Artë për ta adhuruar. E shenjtë është vetëm Perëndia zoti Janullatos, apo jo?! Kush është viçi e kush Perëndia në këtë mes?!
Ka një moment në Bibël kur Jezus Krishti në mënyrë demonstrative shkatërron pazarin në tembullin e Perëndisë. Ai akuzon njerëzit “institucionalë” të besimit se kanë nisur të bëjnë pazare në emër të Perëndisë. Eshtë fiks moment që ndan si me thikë teologjinë e krishterë: një grupim që nis që në mesjetë me Luterin e konsideron këtë veprim demonstrativ për të bërë sqarimin e madh se Kisha e Zotit janë njerëzit, dhe jo ndërtesa dhe se ky akt është simbolik për të thënë se trupi njerëzor dhe jo ndërtesat prej betoni, janë trupi ku Fryma e Shenjtë mund të hyjë. Nga ana tjetër është pikërisht kjo ngjarje me Jezusin që përdorin strukturat e vjetra të Kishës, asaj lindore por dhe asaj perëndimore, për të ndërtuar një marrëdhënie qindra shekullore me pasurinë e paluajtshme, dhe jo detyrimisht me shpirtin e besimtarit.
Fakti është që si protestantët, si ortodoksët, si katolikët, por edhe muslimanët tradicionalë dhe ata bektashinj, sot në vitin 2013 interesohen shumë pak për shpirtëroren ne Shqiperi, e cila nuk materializohet dot, se sa interesohen për pasuritë e paluajtshme.
Eshtë punë e tyre e brendshme. Eshtë totalisht çështja e tyre. Por unë personalisht, edhe si një besimtar, e kam problem kur njerëz me funksione institucionale fetare në këtë vend, duan të përfitojnë favore nga ato që “i takojnë Cezarit”, duke përdorur vello apo justifikime të hyjnores. Kjo e fundit i përket Frymës së Shenjtë, apo Allahut nëse doni, dhe format si punon Hyjnorja, nuk janë forma tipike si punojnë njerëzit e zakonshëm të lidhur me tokën, me ndërtesën dhe me pasuritë e botës (që nuk janë të përjetshme).
Eshtë shqetësues kur aktivistë për të drejtat e njeriut besojnë se me rastin e Përmetit janë shkelur të drejtat e njeriut për të demonstruar lirisht besimin e vet fetar. Rasti i Përmetit, rasti i ndërtimit të xhamisë së re në Tiranë, por edhe tentativat e ungjillorëve për të mos paguar taksa e madje për të përfituar të holla nga taksapaguesit si fe zyrtare, apo çështje të ngjashme me katolikët, në fakt, nuk kanë asnjë lidhje me të drejtën themelore të njeriut për të praktikuar besimin e vet fetar. Janë çështje pronësie, çështje pasurie tokësore dhe çështje pushteti politik. Ekzaktësisht ajo ku fetë nuk duhet të guxojnë të ndërhyjnë… Shqetësimi parësor i të krishterëve apo muslimanëve nuk ka të bëjë me pasuritë në këtë botë, por me jetën e përjetshme, që është një pasuri e pallogaritshme me beton, ndërtesa, apo hektarë toke nën menaxhim!
Sepse, nëse toka ku na qënka ngritur dikur ndërtesa për të adhuruar perëndinë na qënkërka e paprekshme dhe e shenjtë, çfarë i bie të jetë Perëndia vetë?!
Nëse e shenjtë qënka dheu dhe betoni, çfarë i bie të jetë Fryma e Shenjtë?
Sepse, nëse Biri i Perëndisë erdhi për t’u bërë peshkatar i shpirtrave, çfarë na peshkoka një katedrale-pallat kulture në një qytet periferik të Shqipërisë?
Nga Kristi Pinderi*
(*Autori eshte lindur ne nje familje te miksuar mes te Krishtereve ortodokse dhe muslimaneve, ne nje periudhe kur feja ishte e ndaluar ne Shqiperi. Ka kaluar femijerine dhe adoleshencen deri ne rinine e vone duke qene besimtar i Kishes Ungjillore. Ende e konsideron veten te krishtere ** Fotoja eshte bere ne nje kishe trashegimi kulturore ne Permet. Per shkak te kesaj fotoje, autori i shkrimit ka marre disa kercenime q eta fshije, me argumentin se “nje gej, nuk mund te jete i denje te ulet ne fronin e Kryepeshkopit…”.)
Te ben pershtypje nje baner qe reklamon Televizionin A1 Report. Ne dukje, ngjan sikur televizioni do t’i tregoje audiences qe mbeshtet diversitetin (?) duke perdorur ngjyrat simbol te flamurit gej.
Mund te duket si pyetje tendencioze dhe ndoshta pa ndonje vlere reale, por ne fakt eshte nje pyetje pergjigja e se ciles apo vullneti per t’iu pergjigjur tregon dhe vullnetin e qeverise se re per transparence ndaj publikut.
Arkeologët shqiptarë thanë se kanë zbuluar amfora dhe pjesë anijesh antike në thellësitë e detit të Durrësit. Ata thonë se zbulimet e fundit shtojnë argumente te reja në debatet mbi ekonominë dhe tregtinë e hershme të Ilirisë në Detin Mesdhe, nga Kroacia deri në Spanjë dhe Afrikë. Korrespondenti ynë, Ilirian Agolli, bisedoi për këto gjetje me profesor Adrian Anastasin, drejtues i arkeologjisë nënujore të Shqiperisë.
Sulmet me armë kimike në Damask kanë shkaktuar qindra të vrarë dhe të plagosur. Sipas të dhënave zyrtare flitet se mbi 600 persona janë vrarë, ndërkohë që rebelët thonë se shifrat janë më të larta. Ndër të vrarët ka gra, pleq dhe foshnje.
Punësimi është një plagë e rëndë për shoqërinë shqiptare. Për t’u punësuar nuk mjafton të diplomohesh. Të rinjtë pas përfundimit të studimeve aplikojnë për punë por vështirë të gjejnë punë në profesionin e tyre. Një situatë e tillë është edhe për të gjithë ata që janë diplomuar për mësuesi. Kërkesat për punë janë të larta, por vendet e punës janë të pakta.
Prindërit gjermanë nuk do të jetë më ligjërisht të detyruar të regjistrojnë fëmijën e tyre të porsalindur, si mashkull apo femër, por do të lejohen zyrtarisht që ti caktojnë foshnjës “gjininë e tretë” në qoftë se seksi nuk mund të identifikohet qartësisht në lindje.
Fotoja e botuar me sqarimet perkatese ne Peshkupauje.com
Historiaime.al është një zë i pavarur në mbrojtje të të drejtave të njeriut. Ne raportojmë si për shkeljet e të drejtave të njeriut ashtu edhe për histori njerëzore që i promovojnë këto të drejta. Ky projekt synon të ndryshojë qëndrimet jo fort etike karshi të drejtave të njeriut nga ana e medias kombëtare si ajo e shkruar, ashtu edhe ajo vizive dhe media e re online.
