December 4, 2022
Author

Redaksia



IDENTITET  / LGBTI+  / Personazh
Të mos ndihesh vetvetja!
Redaksia Posted On 01/12/2022


Të privuar nga kujdesi shëndetësor dhe mbështetja nga shteti, anëtarët e komunitetit transgjinor në Shqipëri i sigurojnë nën dorë terapitë e tyre hormonale dhe vetëm pak prej tyre munden të udhëtojnë drejt Serbisë apo Turqisë për operacionet e kushtueshme të ndërrimit të seksit. E lindur si djalë, Sara* e kishte kuptuar që e vogël që trupi nuk i përkiste. Ajo e dinte se çfarë donte, por iu desh të priste gjatë për ta realizuar.

“Fillimisht mbusha moshën [20 vjeç], e më pas bëra lekët për operacionin. Pasi u bënë lekët, duhej gjetur edhe doktori i duhur. Nuk është shumë e vështirë që të gjesh doktorin por edhe e lehtë nuk është” thotë vajza transgjinore në një nga lokalet e shumta të zonës së ish-Bllokut në Tiranë. Operacionet për ndryshimin e seksit nuk bëhen ende në Shqipëri, ndaj Sara udhëtoi drejt Serbisë për t’i realizuar ato. Ajo tregon se bëri dy ndërhyrje brenda një jave me një kosto prej 15 mijë eurosh dhe kur u përball me pamjen e saj të re, fillimisht nuk i pëlqeu vetja.

“Isha komplet e enjtur, e fryrë. Kisha përfunduar vetëm pjesën e sipërme dhe pjesa e poshtme e trupit bënte shumë kontrast. Por pastaj enjtja nisi të ulej dhe më pëlqeu vetja ime e re,” shtoi ajo.

Sara është një ndër anëtarët e paktë të komunitetit transgjinor në Shqipëri që ka mundur të realizojë pjesërisht transformimin e trupit të saj. Të dhënat e mbledhura nga Historia Ime përmes një pyetësori të shpërndarë nëpërmjet platformës ECR tregojnë se pjesa më e madhe e komunitetit transgjinor në Shqipëri e kanë të pamundur t’i përballojnë kostot e këtyre ndërhyrjeve dhe nuk trajtohen me ndihmë ekonomike nga shteti. Nga të dhënat e mbledhura përmes ECR rezulton se:

• Mes të anketuarve, 70% identifikohen si femra dhe 30% si meshkuj.

• Gati 80% e transgjinorëve i merr shërbimet shëndetësore në sistemin publik dhe pjesa tjetër në atë privat.

• Terapia hormonale ka kosto të lartë, merret nën dorë dhe shumica e transgjinorëve që iu përgjigjën pyetësorit, thanë se e ndiqnin këtë terapi pa u konsultuar me mjekun.

• Operacionet për heqjen e gjoksit kryhen në Turqi dhe kushtojnë 3500 euro. Ndërsa operacioni i plotë i transformimit nga djalë në vajzë dhe anasjelltas kryhet në Serbi dhe Spanjë dhe kushton rreth 15,000 euro.

• Rreth 70% e të anketuarve thonë se janë nën trajtim nga psikologu apo mjeku psikiatër; shërbime që sigurohen falas nga organizatat LGBTI në Shqipëri.

Terapi hormonale, anët pozitive dhe efektet anësore

Sipas aktivistes Xheni Karaj, “Komuniteti transgjinor është kategoria më e diskriminuar brenda grupimit LGBTI si nga shoqëria, institucionet apo kuadri legjislativ në vend. Ndjekja e shkollës, punësimi, mungesa e legjislacionit, marrja e shërbimeve shëndetësore përbëjnë problematikat kryesore të këtij komuniteti. Aktualisht në Shqipëri nuk ofrohet asnjë zgjidhje lidhur me terapinë hormonale apo me operacionet e ndryshimit të seksit”.

Terapia hormonale shërben për të realizuar ndryshime fizike që ndihmojnë në harmonizimin më të mirë të trupit me identitetin gjinor. Për të marrë shërbime të terapisë hormonale duhet të jesh mbi 18 vjeç ose mbi 16 vjeç me pëlqimin e prindërve. Terapia hormonale mund të përmirësojë mirëqenien psikologjike dhe sociale; lehtëson shqetësimet psikologjike dhe emocionale të lidhura me gjininë; përmirëson kënaqësinë seksuale dhe cilësinë e jetës. Por terapia hormonale ka edhe rreziqet dhe komplikimet e veta, ndaj duhet patjetër që gjatë terapisë personin ta ndjekë një mjek. Komplikimet e terapisë hormonale mund të përfshijnë: mpiksjen e gjakut; probleme me zemrën; nivele të larta të triglicerideve; nivele të larta të kaliumit në gjak; nivele të larta të hormonit prolaktinë në gjak; shkarkim nga thithka; shtim në peshë; sterilitet; tension i lartë i gjakut apo goditje në tru.

Sara tha për Historia Ime se është trajtuar me hormone para dhe pas ndërhyrjeve kirurgjikale, por nuk është konsultuar asnjëherë me doktor. Ajo tregoi se hormonet i merr nën dorë në farmaci, por detyrohet t’i blejë ato me dyfishin e çmimit real.

“Po të kisha një doktor që të më ndiqte, do kisha ikur në Turqi e t’i merrja atje pasi janë shumë lirë. Nuk këshillohem me mjek, i marr vetë,” tha ajo, ndërsa shtoi se terapinë hormonale e siguron në Shqipëri ose në Kosovë.

Ndryshimi i gjinisë

Ndryshimi i gjinisë ka qenë tabu për dekada me radhë në Shqipëri, por situata ndryshoi në vitin 2009 përmes ligjit për “Gjendjen Civile”. Sipas organizatës TLAS, e cila ndjek disa prej çështjeve të komunitetit LGBT në Shqipëri dhe ofron ndihmë ligjore falas, neni 8 i këtij ligji ofron tashmë një hapësirë për ndryshimin e gjinisë, por individët duhet t’i drejtohen gjykatës. Sipas TLAS, gjinia korrigjohet përmes një vendimi gjyqësor vetëm në Regjistrin Kombëtar dhe jo në Aktin e Lindjes. “Personi duhet të ketë raport mjekësor me vulë apostile që tregon se është bërë ndryshimi i gjinisë dhe kjo e thjeshton punën, pasi pas këtij ndryshimi personit i lind e drejta për t’u martuar dhe kjo e bën më të lehtë,” tha TLAS.

Pas operacioneve të kryera në Serbi, Sara u kthye në Shqipëri pa probleme me të njëjtin dokument udhëtimi ku identifikohet si djalë. Por ajo thotë se e ndihmuan flokët e shkurtër dhe fakti që “ishte e fashuar”.

“Tani kam pasaportën me pamjen time të re dhe mund të iki kudo pa problem, edhe pse emri nuk është ndryshuar. Dua shumë ta ndryshoj emrin dhe gjininë, sepse nuk është e drejtë që ti të jesh femër dhe në dokumenta je mashkull,” shtoi ajo. Pas transformimit fizik, Sara thotë se ndjehet vetvetja, ndjehet më e lumtur. Por ajo nuk e ka ndarë ende lajmin me familjen e saj, pasi mendon se nuk do ta pranojnë dhe “nuk dëshiron që t’i lëndojë”.

“Kur ta marrin vesh, sepse një ditë do e marrin vesh, kjo gjë për ata do jetë dramë. Ata jetojnë për të tjerët. Unë dua të jetoj jetën time. Do ishte shumë gjë e bukur nëse familja të pranon,” tha ajo. Sara ëndërron gjithashtu të bëhet nënë si dhe të arrijë të ndryshojë gjininë e saj në dokumente.

“Do luftoj derisa ta arrij këtë gjë, pasi e nisa dhe dua ta çoj deri në fund procesin tim të transformimit,”përfundoi ajo.

*Emri i personit të intervistuar është ndryshuar për arsye privatësie.    

#Anais


Continue Reading
0


LGBTI+  / PA KATEGORI
Burrat me trekendesh roze
Redaksia Posted On 22/11/2022


Heinz Heger është pseudonimi i Josef Kohout austriak, ish i burgosur në kampet e përqëndrimit nazist për shkak se ishte anëtar i komunitetit LGBT. I lindur në Vienë në një familje katolike, babai i tij punonte në shtet, e ëma grua shumë e dhembshur dhe e dashur me të birin. Kur Hegeri i rrëfeu se ishte gej ajo i tha: “I dashur bir, nëse mendon të gjesh dashurinë tek një burrë tjetër, nuk ke asnjë arsye që të dëshpërohesh. Kujtohu që je im bir dhe sa herë që të kesh probleme do të vish tek unë bashkë me problemet e tua”.

Hegeri u arrestua duke u quajtur “i degjenuar”. I ati humbi punën pas arrestimit të tij dhe përfundoi duke vrarë veten. Pasi mbaroi dënimin në vend që të lirohej Hegeri u dërgua në një nga kampet e përqëndrimit bashkë 180 gej të tjerë. Hegeri i mbijetoi punëve të rënda të kampit duke u bërë i dashuri i një kapoje. Pasi doli nga kampi i përqëndrimit Hegeri u vendos në qytetin e lindjes ku dhe vdiq në mars të 1994. Mes sendeve të tij personale u gjet trekëndëshi rozë që mbante kur ishte brenda kampit me numrin 1896.

Në vitin 1972 doli libri “Burrat me trekëndësh rozë”, i pari dokument që fliste për situatën e gejve në kampet e përqëndrimit. Ishte hera e parë që një ish viktimë e regjimit nazist thyente heshtjen duke shkruar për burgosjen, keqtrajtimin, vrasjen e gejve gjatë regjimit nazist.

Në një nga dëshmitë e tij, Hegeri rrëfen:

“Një gej që hynte në spital ishte e pamundur të dilte prej aty. Të burgosurit me trekëndësh rozë shërbenin si kavie eksperimentesh që në shumicën e rasteve përfundonin me vdekje”.

Libri i Hegerit ka shumë rëndësi jo vetëm si i pari dokument (edhe pse me pjesë të copëtuara) që flet për situatën e gejve në kampet e përqëndrimit por dhe si burim i drejtëpërdrejtë ku autori ato që rrëfen i ka përjetuar dhe parë nga afër. /Anais


Continue Reading
0


LGBTI+
Djali me thonjtë ngjyrë bari
Redaksia Posted On 21/11/2022


Më kujtohet vetja në moshën 12 vjeçare, me çantën e shpinës hedhur në një krah, me gishtat e lyer ngjyrë bari tek futesha në oborrin e një shkolle periferike të qytetit N. Në hyrje të portës kryesore më prisnin një grup djemsh. Sa i shihja ndjeja shtrëngime në stomak. Mundohesha të pikasja rojen e shkollës për t’iu shmangur djemve por ai nuk dukej gjëkundi. Njëri prej tyre më kapte nga kyçi i dorës dhe më tërhiqte. Vendi i preferuar i tyre ishte pas shkollës, ku ndodhej fusha e futbollit dhe përveç atyre që atë orë kishin fiskulturë nuk ndodhej tjetër njeri. Mësuesi i fiskulturës i linte të lirë nxënësit dhe vetë futej në palestër.

Pikërisht në atë fushë ndodhi sulmi. Që ditën kur lyeva thonjtë djemtë filluan të më ngacmonin. Në fillim kur më panë nisën të më shanin. Mësuesja e matematikës më nxori para klasës duke më thënë që të nesërmen mos ti lyeja më thonjtë. Qava. Të nesërmen shkova në shkollë sërish me thonjtë e lyera. Më përjashtoi nga mësimi. Djemtë duket se morën zemër nga veprimi i mësueses dhe të nesërmen u lëshuan mbi mua të katërt. Kur u ngopën duke më sharë e rrahur u larguan (jo pa hedhur mbi mua urinë e pështymë trazuar) duke më lënë të shtrirë mes fushës me vraga e gjak mbi fytyrë, duar e trup.

Në shtëpi shkova ashtu siç isha katandisur. E kisha vendosur që të tregoja të vërtetën. Dhe besoja se prindërit e mi jo vetëm do të reagonin por do ta bënin të madhe. Nuk po zgjatem më shumë, prindërit më zhgënjyen. Jo vetëm që nuk erdhën në shkollë për të folur me mësuesit, drejtorin apo edhe me nxënësit por ma vunë fajin mua. Unë i kisha provokuar vetë. Ku ishte parë më parë që një djalë të lyente thonjtë? E pra fajin e kisha unë. Me kaq biseda me prindërit u mbyll dhe motra ime e madhe në prani të tyre mori të ma fshinte manekyrin ngjyrë bari. I thyer, i poshtëruar, i zhgënjyer sa më ska, u nënshtrova, dhe heshta, dhe qava.

#Anais


Continue Reading
0


Ndodhi sot  / SLIDER BALLINA
Për çfarë do e mbajë mend komuniteti LGBTQ+ Erion Veliajn
Redaksia Posted On 17/08/2022


Nga Kristi Pinderi

Të martën më dërguan disa fotografi nga Tirana. Njëra tregon një zonë të fshehur në parkun e liqenit natën, ashtu siç unë e mbaj mend, ndërsa fotografitë e tjera e kanë fiksuar zonën ditën, shkrepur pak javë më parë, kur fadromat dhe mjetet e rënda presin pemët dhe shkulin rrënjët e tyre për t’i hapur rrugën ndërtimit të një piste vrapimi.

Nuk ka nevojë ta njohësh personalisht Erion Veliajn, mjafton tashmë përvoja me të si kryetar bashkie për ta kuptuar se pista e vrapimit do të shërbejë si një kalë troje për ta pushtuar hapësirën publike, për t’ia shndërruar destinacionin e për të çuar aty një rrugë në funksion të ndërtimeve të tjera që do të mbijnë shumë shpejt.

Por ky shkrim nuk është vetëm për Erion Veliaj, as vetëm për shkatërrimin e Tiranës apo të Shqipërisë.

Do përpiqem të tregoj se si është shkatërruar një pjesë e historisë së komunitetit LGBTQ+ në Tiranë.

“Cruising spots”

Zona dikur e fshehur natyralisht dhe pak e frekuentuar në parkun e liqenit, ishte një “cruising spot” historik për komunitetin LGBTQ+ në Tiranë. Për vende si Shqipëria, “crusing spots/areas” nuk kanë qenë vetëm hapësira ku djem e burra në moshë (apo çifte të reja njëherë e një kohë) takoheshin për të negociuar rituale seksi. Ato kanë qenë për shumë vjet e vetmja hapësirë ku njerëzit mund të ndiheshin relativisht të lirë për të ndërtuar një sens përkatësie, të pashqetësuar nga sytë paragjykues të shoqërisë.

Tirana ka pësuar aq ndryshime dramatike sa një copëz parku që ka një domethënie disi ndryshe për një grup të vogël njerëzish as nuk mund të krahasohet me, për shembull, shkatërrimin e Teatrit Kombëtar, apo me zhdukjen graduale të njollave kulturore të Tiranës historike. Ajo që dua të them është se kjo humbje është dhe duhet konsideruar nga komuniteti LGBTQ+ në Shqipëri si pjesë e një proçesi më të gjerë të shkëputjes nga memoria urbane e njollave të ekzistencës sonë, është si të thuash një fshirje nga harta e së kaluarës, një fshirje që në rastin e një komuniteti si ai LGBTQ+, – që është përballur historikisht me fshirjen totale nga hapësira publike, – ka një impakt të dyfishtë. 

Hapësira fizike e një qyteti është një përvojë personale. Ne i japim kuptim një vendi përmes përvojës sonë me të. Nuk ka të bëjë vetëm me kujtimet që ne i ankorojmë në një hapësirë gjeografike. Ka të bëjë mbi të gjitha me kuptimin që ne kemi për të, individualisht, kuptim që ia japim gradualisht teksa e përjetojmë fizikisht atë kuadrat publik.

Por hapësira publike është njëkohësisht edhe një përjetim kolektiv, që është shpesh më kokëfortë se përjetimi individual.

Për dekada me rradhë zona në fjalë, – e shkatërruar sot nga Erion Veliaj për ta vënë në funksion të interesave të biznesit, shpesh të lidhur me botën e krimit, – ka qënë hapësira gjeografike brenda së cilës dhjetëra e dhjetëra qytetarë gej të Tiranës kanë ndërtuar një mikro-kozmos ndërveprimesh sociale dhe kulturore.

Ka qënë një botë e mirëfilltë që në një mënyrë gati të padukshme nga sytë e shoqërisë, i ka dhënë jetë formimit të një komuniteti.

Për shumë njerëz prezenca në atë zonë të mbrojtur nga natyra dhe nga një set kodesh kulturore të pashkruara, ka qenë një akt rezistence ndaj paragjykimit dhe përjashtimit, por edhe një formë e padiskutueshme mbijetese.     

Në Shqipërinë ku marrëdheniet gej ishin të kriminalizuara në kodin penal, dhe në kodet e pashkruara të pritshmërive shoqërore, një “cruising spot” nuk ishte vetëm një hapësirë fizike, gjeografike, ishte dhe një event shoqëror, kulturor dhe historik. “Cruising” luante rolin e një skene ku “aktorët”, dhjetëra burra e djem, ndërtonin marrëdhenie besimi, solidariteti, vinin në pikpyetje ngurtësinë e shoqërisë ndaj tyre, negocionin taktikat për të mbijetuar, mbështesnin emocionalisht dhe psikologjikisht njëri tjetrin, ndërtonin narrativa te përbashkëta. Ka qenë njësoj si për shembull zona të ngjashme në Mykonos. Mbaj mend një zonë të tillë atje në afërsi të një kishe buzë detit, territori i së cilës ndriçohej përgjysëm në mënyrë të qëllimtë nga bashkia, për të mos invaduar një hapësirë që përmes një marrëveshje të heshtur ishte pranuar si një cruising e mirëfilltë. Ose si zona të ngjashme në pothuajse çdo vend perëndimor, zona që përfaqsojnë një subkulturë të mirëfilltë, që shpesh ka zenë një pozicion qëndror në shumë vepra arti.

Ai “cruising spot” ishte për pasojë një event kolektiv që përjetohej nga shumë breza të komunitetit LGBTQ+ në Tiranë por dhe në gjithë Shqipërinë, po të kemi parasysh natyrën gravitacionale të Tiranës në Shqipëri.

Erion Veliaj

Në dhjetor të vitit 2014, Veliaj i cili në atë kohë ishte ministër për Mirëqënien Sociale dhe Rininë, po udhëtonte drejt SHBA për të marrë pjesë në konferencën globale të donatorëve LGBTQ+, një event periodik që synon të bëjë bashkë një numër qeverish të perëndimit si SHBA, Suedi, Kanada, Norvegji, Britani, Francë e Gjermani, me donatorë privatë dhe aktivistë të lëvizjes LGBTQ+ në botë.

Në ditën e parë të konferencës ai do të mbante një fjalim, ndaj më kërkoi dokumentarin SkaNdal, që dokumenton historinë e lëvizjes LGBTQ+ në Shqipëri. Tha se do ta shikonte gjatë udhëtimit me avion. Më thanë më pas se kishte shkëlqyer në atë fjalim!

Nga viti 2013 deri më sot, Veliaj ka ndërtuar një narrativë të gënjeshtërt si dikush që mbështet të drejtat e komunitetit LGBTQ+. Ai është i vetmi anëtar i qëverisë shqiptare që i hipte avionit për të shkuar në një konferencë donatorësh jo detyrimisht për të ndryshuar për mirë jetët e komunitetit LGBTQ+ në Shqipëri, por për të aksesuar një kozmos të tërë influencash, kontaktesh, e njerëzish me pushtet politik, mediatik edhe financiar. Eshtë i vetmi politikan në Shqipëri që detyrën për të mbështetur shërbime jetike sociale – shërbime që infrastruktura e pushtetit të tij lokal nuk i ndërton dot vetë – e shet si një nder që po i bën komunitetit.

Eshtë i vetmi politikan shqiptar që e ka instrumentalizuar mundësinë për të bërë diçka për komunitetin LGBTQ+ dhe e ka shndërruar atë në një maskë që i lejon atij të kapitalizojë pushtetin dhe influencën që i jep pjesëmarrja si “star” në ambiente të rëndësishme të vendimarrjes ndërkombëtare.

Por në Shqipëri, komuniteti LGBTQ+ duhet ta njohë për atë që është: njeriu që e fshin nga faqja e dheut jo vetëm hapësirën fizike, por mbi të gjitha historinë tonë të përbashkët. / HistoriaIme


Continue Reading
0


LGBTI+  / PA KATEGORI
Një prind është pak e ndërsa dy nuk janë fare”
Redaksia Posted On 11/03/2022


  Është paradoksale të mendosh që në shekullin 21-të jemi ende duke advokuar dhe lobuar për respektimin e të drejtave themelore të njeriut. Në një botë utopike ku standardet nuk do të përcaktoheshin, dhe “normalja” nuk do të njihej si term, nuk mendoj se do të përballeshim me të tilla paragjykime.

  Shumë kohë më parë “i pari i fshatit” përcaktoi se cfarë është e mirë apo e keqe, normale ose jo dhe të jemi të sinqertë, ai nuk e pa të arsyeshme atë mëngjes që në thesin e këtyre gjërave të moralshme të përfshinte dhe dashurinë e burrave dhe grave midis tyre. Ndoshta nuk i është dukur estetikisht e saktë, ose ndoshta ishte zgjuar në anën e gabuar të shtratit, këtë nuk do e marrim vesh kurrë, por edhe pse qenia njerëzore është në një evoluim të pandalshëm mesa duket fjalët e të parit  janë ende të ngulitura në mendjet e njerëzve edhe pas 202 dekadave.

  Akoma më shumë për të qeshur është ta mendosh një vend të vogël si Shqipëria jonë e bukur, të jetë gati për të dalë nga “shinat” dhe krahëhapur e krenare të përqafojë dicka e cila cmohet si e pamoralshme apo më keq dicka që njihet si e gabuar. Që të jemi të drejtë, ligji shqiptar është munduar sado pak që të sjellë ato risitë të cilat sovranit, që ai i shërben, t’i pëlqejnë ose më mirë të themi ato risi që ndoshta kalojnë pa u kuptuar. Populli shpeshherë thotë “sipas vendit bëj kuvendin” dhe për tema delikate, temën e seksualitetit respektivisht, nuk ndikon dot ligji më shumë se opinioni publik, që është pasojë e komponenteve si kultura, mentaliteti, gjeografia e demografia. Mund te supozojmë se ligji për disa gjëra është më shumë i varur nga dëshira e qasja e njerëzve sesa nga ndarja e mirë apo e keqe. Në fund të ditës nuk duhet t’i gjuash samarit me ndryshimin e ligjeve duke u vënë përballë riskut të demonstratave pa u ndergjegjësuar populli dhe pa e pranuar ata vetë.

  Ligj Nr.10 221, datë 4/2/2010 shprehet qartazi mbi respektimin e parimit të barazisë në lidhje me gjininë, racën, ngjyrën, etninë, dhe ndër të tjera orientimin seksual gjë e cila lë shumë vend për diskutim. Me anë të një interpretimi të zgjeruar mund te themi se ky ligj duhet të zbatohet si një parim për cdo ligj apo nen tjetër i cili do të vijë në fuqi. Por në rast se ky ligj duhet të jetë me cdo kusht i pacënueshëm, atëhere pse shoqëria sot është duke renditur në një listë të gjatë e të pafundme arsyet se pse një cift homoseksual nuk duhet lejuar kurrësesi të jenë prindër dhe të rrisin një fëmijë të tyrin?

  Në qoftë se do të flasim për anën ligjore, shumë lehtë mund të kthejmë sytë nga parimi i shumë përdorur i juristëve,”Cfarë nuk është e ndaluar, është e lejuar”. Në Ligjin nr.10 129, datë 11/05/2009 “Për Gjendjen Civile ” në asnjë moment nuk sanksionohet apo ndalohet në mënyrë të drejtëpërdrejtë prindërimi  nga një cift homoseksual dhe të njëjtën analizë mund të bëjmë dhe për nenet 243 – 245 të kodit penal të cilat shprehen mbi rastet kur birësimi është i ndaluar.

Të konsumosh cigare në një ambient të mbyllur jo vetëm që është e paligjshme, por dhe absurde të mendohet, megjithatë të lejosh një fëmijë të rritet me dashurinë dhe përkujdesjen e dy prindërve që do t’i jepnin këtij fëmije botën  me sa duket konsiderohet e pamoralshme. Pse? Sepse ky fëmijë do të kishte dy mama ose dy baballarë, por për një arsye apo një tjetër dëshira e sovranit është që ky fëmijë të rrisë vetë veten e tij, ose në rastin më të  mirë të rritet vetëm me njërin prej prindërve.  Me dashje ose jo, ligji ka lënë mjaft hapësira të lira për interpretimin dhe rregullimin e normave dhe dispozitave të tij. Ndoshta në një të ardhme jo shumë të largët sovrani do të jetë gati t’i pranojë këto rregulla, por deri atëherë, “Një prind është pak e ndërsa dy nuk janë fare”. Anxhela Kokoshi


Continue Reading
0


Feminizmi
Gratë kundër grave
Redaksia Posted On 24/12/2021


Të jesh grua në karrierë është sfidë më vete. Veç vështirësive të zakonshme me të cilat duhet të përballet një burrë në karrierë, gratë shpesh herë përballen edhe me sulme që lidhen kryekëput me jetën e tyre private.

Në shumë raste kur gratë kanë bërë karrierë, kjo gjë i është atribuuar mbështetjes së një burri, askush nuk ka folur për aftësi, apo inteligjencë të gruas. Përkundrazi është folur për joshje dhe për marifete të ndryshme.

Gratë në politikë janë ndër më të sulmuarat sa i përket jetës së tyre private. Sigurisht që sulme të tilla për fat të keq i presim në një shoqëri patriarkale si e jona, por kur sulmi  vjen nga një tjetër grua, situata rëndohet edhe më shumë.

Pak javë më parë aktivistja Evi Kokalari e angazhuar me nismën e ish Kryeministrit Berisha, përdori një gjuhë denigruese, seksiste dhe të ulët ndaj zonjës Grida Duma duke dashur ta sulmojë këtë të fundit nga ana e jetës personale.

Zonja Kokalari sulmin e ka filluar me togfjalëshin: “Grida Duma duhet nxjerrë zvarrë nga zyra”.

Më pas gjuha e përdorur nga zonja në fjalë është agravuar duke kaluar edhe në çështje personale.

“Grida Duma familjen e saj e ka shkatërruar. Ky është fakt. Ka mundësi që PD-ja konservatore të fillojë të stresojë sa e domosdoshme është besimi në Zot & familje?

Gjeneratat e reja rriten të fortë në familje të shëndetshme. Një familje e shëndetshme respekton partnerin, dhe nuk sodit në livadhet e botës.

Modernizmi që ka dashur të fus George Soros nëpërmjet OJQ, ka pasur vetëm një qëllim – DENIGRIMIN e shoqërisë”.

Zonja Kokalari vjen nga SHBA, një nga vendet më të hapura sa i përket mendimit dhe jetesës që bëjnë persona të caktuar. Por vitet e fundit në SHBA, po shihet një përhapje e madhe e mendimit dhe influencës së Konservatorëve. 

Veç të qenurit kundër të drejtave të grave, të drejtave të Lgbtq-ve dhe shumë grupimeve të tjera, konservatorët nuk është se janë shumë miqësorë edhe me emigrantët. Kështu që është pak e çuditshme të shohësh një emigrante duke lobuar furishëm për një rrymë politike që nuk i preferon shumë këta të fundit.

Kalojmë sërish te deklarata e zonjës Kokalari sa I përket jetës private të zonjës Duma.

“Ajo ka shkatërruar familjen”, shprehet zonja Kokakari duke u përpjekur të hedhë kështu poshtë gjithë kontributin politik të zonjës Duma.

Në fakt është shumë e trishtë të shohësh sesi gratë në karrierë mundohen të denigrojnë figurën e grave të tjera në karrierë, vetëm se nuk e mendojnë njëlloj. Nga ana tjetër është po ashtu e rëndë të shohësh gra që sulmojnë gra si të ishin burra seksistë.

Gratë shqiptare dhe jo vetëm, kanë luftuar me shekuj për të arritur të drejta bazike në një botë ku burrat përditë me dashje ose pa dashje mundohen të na shtypin. 

E drejta e votës, e drejta e punës e shumë të drejta të tjera janë të fituara me gjak, ashtu si është edhe e drejta e divorcit. 

Ne si gra sot, kemi për detyrë të rrëmbejmë dhe të drejta të tjera që na takojnë dhe jo të ofendojmë e të shajmë një grua, vetëm se pati guximin dhe të drejtën të veprojë sipas të drejtës ligjore e njerëzore./ Arjola Hajdini


Continue Reading
0


Te Drejtat e Njeriut
Dita Ndërkombëtare e Të Drejtave të Njeriut
Redaksia Posted On 10/12/2021


Dita Ndërkombëtare e të Drejtave të Njeriut shënohet çdo vit më 10 dhjetor – ditën kur Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara miratoi, në vitin 1948, Deklaratën Universale të të Drejtave të Njeriut (UDHR). DUDNJ është një dokument historik, i cili shpall të drejtat e patjetërsueshme që gjithkush ka të drejtë si qenie njerëzore – pavarësisht nga rraca, ngjyra, feja, karakteristikat e seksit, identiteti gjinor, orientimi seksual, gjuha, opinioni politik, origjina kombëtare ose sociale, pasuria, lindja ose statusi, etj.
I disponueshëm në më shumë se 500 gjuhë, DUDNJ është dokumenti më i përkthyer në botë.

Tema e Ditës së të Drejtave të Njeriut të këtij viti lidhet me ‘Barazinë’, me reduktimin e pabarazive, avancimin e të drejtave të njeriut.

Parimet e barazisë dhe mosdiskriminimit janë në qendër të të drejtave të njeriut. Barazia është në përputhje me Axhendën 2030 dhe me qasjen e OKB-së të përcaktuar në dokumentin Kuadri i Përbashkët për të mos lënë askënd pas: Barazia dhe mosdiskriminimi në zemër të zhvillimit të qëndrueshëm. 

Kjo përfshin adresimin dhe gjetjen e zgjidhjeve për format e rrënjosura të diskriminimit që kanë prekur njerëzit më vulnerabël në shoqëri, duke përfshirë gratë dhe vajzat, popujt indigjenë, njerëzit me origjinë afrikane, personat LGBTI, migrantët dhe njerëzit me aftësi të kufizuara, ndër të tjera.

Barazia, përfshirja dhe mosdiskriminimi, me fjalë të tjera – një qasje e bazuar në të drejtat e njeriut ndaj zhvillimit – është mënyra më e mirë për të reduktuar pabarazitë dhe për të rifilluar rrugën tonë drejt realizimit të Agjendës 2030.

Fillimi zyrtar i Ditës së të Drejtave të Njeriut daton që nga viti 1950, pasi Asambleja miratoi rezolutën 423 (V) duke ftuar të gjitha shtetet dhe organizatat e interesuara të miratojnë 10 dhjetorin e çdo viti si Ditën e të Drejtave të Njeriut.

Kur Asambleja e Përgjithshme miratoi Deklaratën, ajo u shpall si një “standard i përbashkët i arritjeve për të gjithë popujt dhe të gjitha kombet”, drejt të cilit individët dhe shoqëritë duhet “të përpiqen me masa progresive, kombëtare dhe ndërkombëtare, për të siguruar njohjen e tyre universale dhe efektive dhe respektimin”.

Deklarata Universale e të Drejtave të Njeriut përcakton një gamë të gjerë të drejtash dhe lirish themelore, për të cilat të gjithë ne kemi të drejtë. Ajo garanton të drejtat e çdo individi kudo, pa dallim në bazë të kombësisë, vendbanimit, gjinisë, origjinës kombëtare ose etnike, fesë, gjuhës ose ndonjë statusi tjetër.

Megjithëse Deklarata nuk është një dokument detyrues, ajo frymëzoi më shumë se 60 instrumente të të drejtave të njeriut, të cilat së bashku përbëjnë një standard ndërkombëtar të të drejtave të njeriut. Sot pëlqimi i përgjithshëm i të gjitha shteteve anëtare të Kombeve të Bashkuara për të drejtat themelore të njeriut të përcaktuara në Deklaratë e bën atë edhe më të fortë dhe thekson rëndësinë e të drejtave të njeriut në jetën tonë të përditshme./Agon Rexhepi

Burimi: Humanrightsday


Continue Reading
0


LGBTI+
Për herë të parë në histori, një cis-burrë heteroseksual në RuPaul’s Drag Race
Redaksia Posted On 07/12/2021


Maddy Morphosis është burri i parë cis-gjinor dhe heteroseksual që garon në kompeticionin drag më të famshëm në botë, RuPaul’s Drag Race.

Në videon prezantuese të performueseve drag që do garojnë në sezonin e 14-të të RPDR, u prezantua edhe Maddy Morphosis.

Lajmi se Maddy do të konkurronte në sezonin e ardhshëm të 14-të të Drag Race u prit me kritika, nga disa që ngritën shqetësime rreth hyrjes së njerëzve nga jashtë komunitetit LGBT+ në hapësirat drag.

Si përgjigje, performuesja foli për përvojat e saj në drag, duke shpjeguar se çfarë e shtyu atë të performonte në skenën drag.

“…Unë hyra në skenën drag menjëherë pas shkollës së mesme, sepse ishte një hapësirë ​​e sigurtë për mua për të eksploruar identitetin tim gjinor,feminitetin brenda meje” tha ajo.

“Njerëzit që takova dhe përvojat që kisha më ndihmuan të kuptoja më shumë rreth gjinisë dhe seksualitetit, çfarë do të thoshte për mua dhe ku përshtatem me gjithçka.

Drag nuk ishte diçka që e konsideroja si profesion apo hobi. Ishte diçka që ndodhi në skenën ku isha, me të cilën u dashurova. Por duke eksploruar këto pesë vitet e fundit, drag  më ka dhënë mundësinë për të eksploruar më tej identitetin tim dhe gjithashtu të kuptoj më shumë për të tjerët.

Për këdo që thotë se unë përfaqësoj një grup të nënpërfaqësuar, ju vlerësoj, por burrat hetero nuk janë një grup i persekutuar dhe i përjashtuar brenda komunitetit drag.

Gjithmonë jam ndjerë e mirëpritur në çdo hapësirë ​​drag në të cilën kam hyrë dhe kurrë nuk jam shmangur, përjashtuar apo persekutuar për shkak të seksualitetit tim. Por unë njoh shumë artistë që janë diskriminuar për të qenë AFAB, trans, PoC dhe më shumë.”

Drag Race më parë është kritikuar për mungesën e diversitetit gjinor, diçka që duket se dëshiron ta korrigjojë në të ardhmen.

Sezoni i ardhshëm i 14-të përfshin gjithashtu dy gra trans – e para për një sezon të rregullt amerikan të Drag Race.

Edicioni i fundit i RuPaul’s Drag Race UK përfshiu një grua cis-gjinore, Victoria Scone. Kurse, Maddy, bëhet burri i parë cis-gjinor dhe heteroseksual që merr pjesë në një kompeticion të tillë.

Maddy Morphosis do të garojë në sezonin 14 të RuPaul’s Drag Race, premiera e të cilit do të bëhet më 7 janar 2022. /Agon Rexhepi

Burimi: https://www.pinknews.co.uk/2021/12/06/drag-race-straight-cis-man-maddy-morphosis/


Continue Reading
0


Feminizmi
Dekolteja e grave mban gjallë median shqiptare
Redaksia Posted On 30/11/2021


Kushdo që ka mbaruar fakultetin e gazetarisë e di mirë që kriteri kryesor i shkrimit të lajmit është interesi publik.

Kur flasim për interes publik, kemi parasysh çështje që prekin realisht jetën e qytetarëve, ose frymëzojnë këta të fundit që të përmirësojnë jetën e tyre.

Me lindjen e mediave online, duket se interesi publik u kthye thjesht në garniturë sa i takon shkrimit të lajmit, dhe kriter kryesor u bë kurioziteti publik. 

Në fakt është qesharake kur e mendon që në botë ka afërsisht 5 shpikje të reja çdo ditë, por asnjë prej tyre nuk duket se e sheh dritën e medias online në Shqipëri. 

Por dritën e munguar sa u përket lajmeve mbi zhvillimin e njerëzimit përmes shpikjeve, apo veprimeve që e meritojnë vërtet një artikull, duket se në median shqiptare e zënë lajmet mbi dekoltetë dhe të pasmet e grave.

Në një raportim kryer nga Historia ime, për muajin nëntor 2021 kemi arritur të gjejmë përfundime interesante. 

Për të qenë më korrektë sipas një raportimi të strukturuar  për median online “Syri. Net”, për muajin nëntor mund të gjejmë jo më pak se gjashtë artikuj që kanë si përbërje të titullit fjalën gjoks apo dekolte. 

Në po të njëjtin muaj në “Syri. Net” kemi gjithashtu gjashtë artikuj që kanë në titull fjalën çmend shoqëruar me togfjalësha që vënë në pah sigurisht ose dekoltenë, ose të pasmet e grave të famshme, ose krejt trupin e tyre. 

Në fakt është gati sarkastike të mendosh që pasi shpikëm rrotën, kompjuterin, smartphonat, madje dhe sisteme të tëra të komplikuara, që kanë arritur të na çojnë përtej planetit, ende nuk mund t’i shohim gratë si qenie njerëzore përtej dekoltesë apo të pasmeve që çmendin dynjanë./ Arjola Hajdini


Continue Reading
0


LGBTI+
Dita e Përkujtimit të Personave Transgjinorë
Redaksia Posted On 20/11/2021


20 nëntori shënon një datë të rëndësishme në kalendarin LGBTIQ+. Çdo vit, në këtë datë, shënohet Dita Ndërkombëtare e Përkujtimit të Personave Transgjinorë që kanë humbur jetën nga dhuna e shtypja si pasojë e transfobisë. 

Dita e Përkujtimit të Personave Transgjinorë vjen pikërisht një ditë pas Javës së Ndërgjegjësimit për Personat Transgjinorë, e cila shënohet mes datave 13-19 nëntor. 

Java e Ndërgjegjësimit Për Transgjinorët/ret është një javë e dedikuar ndërgjegjësimit për personat transgjinorë në mbarë botën. Gjatë kësaj jave, personat transgjinorë dhe aktivistët inicojnë dhe organizojnë aktivitete për të edukuar popullatën e përgjithshme rreth transgjinorëve/eve, rreth sfidave me të cilat përballën ata/o. Po ashtu, kjo javë është e mbushur edhe me aktivitete të tjera që në fokus kanë advokimin dhe lobimin për të drejtat e personave transgjinorë dhe për angazhimin institucional e shoqëror në parandalimin e dhunës, krimit dhe shtypjes me bazë transfobinë. 

Kjo ditë u inicua nga advokuesja dhe aktivistja transgjinore Gwendolyn Ann Smith, si përkujtim për Rita Hester, një grua transgjinore që ishte vrarë në vitin1998. Atë ditë, u përkujtuan shumë persona transgjinorë që janë vrarë për shkak të identitetit të tyre gjinorë. Ky përkujtim është organizuar për çdo vit në po të njëjtën datë dhë kështu arriti të shënohet si Dita Ndërkombëtare e Përkujtimit të Personave Transgjinorë. 

TDOR (Transgender Day of Remembrance) organizohet në vende të ndryshme të botës si një përkujtim i çdo personi transgjinor që është vrarë për shkak të identititetit të tyre, dhe si një thirrje për parandalimin e dhunës e diskriminimit ndaj personave transgjinorë. 

Personat transgjinorë vazhdojnë të jenë një prej grupeve më të margjinalizuara në shoqëri. Rrjedhimisht, sot i përkujtojmë dhe nderojmë të gjithë ata/ato që kanë humbur jetën për shkak të kësaj dhune e shtypjeje./Agon Rexhepi


Continue Reading
0


Femijet  / Te Drejtat e Njeriut
Dënimi me vdekje, përballë histerisë kolektive dhe përgjegjësisë qytetare
Redaksia Posted On 19/11/2021


Vrasja e paralajmëruar e 8- vjeçarit me iniciale M. V në Fier nga Klodian Çalamëni ka kthyer përsëri në tavolinën e diskursit publik temën e dënimit me vdekje. Një reagim i tillë është normalisht i pritshëm në kushtet e tronditjes që pëson mendja e njeriut, kur mëson për ndodhi të tilla shumë larg njerëzores. 

Sigurisht që do të ish e udhës të përmendim edhe raportimin detajist të medias shqiptare, e cila kujdeset veçanërisht në përcjelljen e detajeve më eksplicite të ngjarjeve të tilla, duke i hedhur kështu edhe më shumë benzinë zjarrit të inatit publik. Megjithatë media aq e kujdesshme për detajet e vrasjes së një vogëlushi, si duket e la në hije raportimin e marshimit organizuar nga një sërë organizatash. 

Marshimi në fjalë kundër dhunës ndaj fëmijëve, mblodhi në shesh shumë më pak persona se mitingjet politike të disa muajve më parë. Megjithatë, rrjetet sociale ende gëlojnë nga turma që kërkon dënim me vdekje nga kolltuku ose divani. Nga ana njerëzore është shumë e kuptueshme revolta e një populli qe fle dhe zgjohet duke lexuar kronikën e zezë, por, kujt do t’ia besoni dënimin me vdekje?! Të njëjtës drejtësi tek e cila nuk keni besim që në krye të herës?! 

Drejtësisë që dënoi Çalamënin me 3 vite e gjysëm burg për rrëmbim personi? Apo asaj drejtësie që në vitin 2003 i dha babait 18 muaj burg për vrasjen e të bijës?! 

Sipas Raportit të Prokurorit të Përgjithshëm për Kriminalitetin, në Shqipëri u regjistruan vitin e kaluar 48 procedime për keqtrajtim të të miturve nga 27 që ishin regjistruar në vitin 2019, me një rritje prej rreth 78%. Sipas statistikave zytare në Shqipëri gjatë 5 viteve të fundit kanë ndodhur mbi 300 sulme seksuale ndaj të miturve. Ekspertët thonë se dhuna seksuale mendohet të jetë në shifra më të larta, pasi sipas tyre ajo nuk raportohet në shumicën e rasteve.

Këto shifra e bëjnë më absurde histerinë e ditëve të sotme, krahasuar kjo me apatinë madje dhe indiferencën që tregon shqiptari mesatar sa herë grupe të caktuara dalin në shesh për të kërkuar të drejtat e tyre. 

Ajo që duhet të kuptojmë në këtë pikë është fakti që jetojmë në një shtet ligjor dhe duhet të përdorim mekanizmat ligjore për të dënuar fajtorin e rastit në fjalë por edhe për të evituar rastet e tjera. Por edhe opinioni publik mund të ushtrojë presion mbi organet ligj zbatuese. Fjala vjen, do të ishte mirë sikur të mbusheshin sheshet njëlloj sa mbushen për mitingjet partiake edhe në rastet kur kemi të bëjmë me krime kundër individit. Kjo do t’ua shtojë presionin institucioneve, në mënyrë që gjithësecili ta bëjë detyrën si duhet pa arritur në krime makabër si ai që dëshmuam ditën e martë. Gjithshtu duhet të përmendim se edhe në rast të rikthimit të dënimit me vdekje, i pandehuri Çalamëni, sigurisht që nuk do të mund të dënohej me vdekje pasi ligji nuk ka fuqi prapavepruese. Por edhe për rastet e tjera, dënimi me vdekje kurrsesi nuk mund të jetë zgjidhje, pasi duke vrarë nuk mund t’u mësosh njerëzve, që të vrasësh është gabim./Arjola Hajdini


Continue Reading
0


LGBTI+
Zvicra shpall datën në të cilën çiftet e të njëjtit seks do të mund të martohen pas një referendumi historik
Redaksia Posted On 18/11/2021


Zvicra ka njoftuar se çiftet e të njëjtit seks do të mund të martohen duke filluar nga 1 korriku i vitit të ardhshëm pas miratimit me referendum të martesave LGBT+.

Qeveria zvicerane shpalli datat e para për martesat brenda të njëjtit seks të mërkurën (17 nëntor), pothuajse dy muaj pasi 64.1 përqind e votuesve mbështetën barazinë në referendum.

Zvicra ka lejuar partneritetet civile për çiftet e të njëjtit seks që nga viti 2007. Legjislacioni për të lejuar martesat e të njëjtit seks u prezantua për herë të parë në vitin 2013, por u pasua nga tetë vjet fushatë dhe debate të zgjatura.

Kjo do të thotë gjithashtu që çiftet e të njëjtit seks mund të adoptojnë fëmijë së bashku, diçka që më parë ishte e ndaluar pasi birësimi ishte i kufizuar për çiftet e martuara në Zvicër, si dhe aksesi në IVF.

Qeveria njoftoi gjithashtu se duke filluar nga 1 janari i vitit 2022, Zvicra do të njohë martesat e çifteve të të njëjtit seks që martohen jashtë vendit në vend që t’i trajtojë këto lidhje si partneritete civile.

Legjislacioni, gjithsesi, do të thotë se krijimi i në një partneriti civil, nuk do të jetë më e mundur në Zvicër që nga 1 korriku – megjithëse çiftet tashmë në partneritet civil do të lejohen ta mbajnë këtë status.

Zvicra është vendi i 17-të në Evropë që legalizon barazinë martesore duke filluar nga shtatori i vitit 2021, me Austrinë, Belgjikën, Danimarkën, Finlandën, Francën, Gjermaninë, Islandën, Irlandën, Luksemburgun, Maltën, Holandën, Norvegjinë, Portugalinë, Spanjën, Suedinë dhe Mbretërinë e Bashkuar që kryejnë ligjërisht ceremoni martesash brenda të njëjtit seks.

Hannes Rudolph i HAZ – Queer Zurich, grupi LGBT+ më i vjetër në Zvicër, tha për PinkNews pas referendumit të shtatorit: 

“Ne nuk mund ta marrim progresin si të mirëqenë.”

“Duhet të qëndrojmë të dukshëm dhe ta ngremë zërin për padrejtësitë.

“Njerëzit transgjinorë dhe interseks duhet të mbrohen nga diskriminimi. Terapitë e konvertimit dhe operacionet jo konsensuale duhet të ndalohen me ligj.

“Një fokus tjetër duhet të jenë minoritetet brenda komunitetit queer… Personat queer me ngjyrë, njerëzit queer me aftësi të kufizuara, emigrantët queer dhe të tjerë duhet të gjejnë struktura mikpritëse dhe një komunitet që nuk i përjashton ata.“Ne duam ta bëjmë Zvicrën një vend më të sigurt për njerëzit e margjinalizuar.”

Burimi: www.pinknews.co.uk


Continue Reading
0


LGBTI+
Rikthehen “Queer Talks”
Redaksia Posted On 12/11/2021


Jemi shumë të lumtur t’ju njoftojmë se sezoni i tretë i serive të diskutimeve queer “Queer Talks” do të rikthehen në platformat tona.

“Queer Talks” si produkt i Historia Ime dhe Pro LGBT, janë seri e diskutimeve që trajtojnë tema politiko-sociale rreth komunitetit LGBTIQ+ në Shqipëri dhe më tej.

Në diskursin publik e në masmedia, komuniteti LGBTIQ+ nuk ka hapësirë të mjaftueshme. Hapësira që i’u dedikohet personave LGBTIQ+ shpesh haset me konotacion negativ e sensacional, e në shumë raste edhe me gjuhë të urrejtjes, sterotipizim, shtypje dhe homofobi e transfobi. Sidomos në një kohë kur të drejtat LGBTIQ+ po shtypen dhe kundërshtohen agresivisht nga propaganda homofobike, nevoja për të përforcuar diskursin publik mbi çështjet queer është shumë e rëndësishme.

Në masmedia dhe në publik, sidomos kohëve të fundit, kemi qenë dëshmitarë të një propagande të rrezikshme e të frikshme ndaj personave LGBTIQ+. Rrjedhimisht, në vazhgën e shumë aktiviteteve me synim informimin publik dhe mbrojtjen e të drejtave LGBTIQ+, Historia Ime dhe Pro LGBT po rikthejnë “Queer Talks”.

“Queer Talks” rikthehet me sezonin e tretë për t’i ndryshuar drejtim diskursit publik dhe për ta ushqyer atë me informacione të sakta mbi çështje që lidhen me temat LGBTIQ+. Këto diskutime në të cilat do të kontribuojnë personalitete shumë të rëndësishme, do të japin dritë mbi anën sociale, politike, ekonomike e ligjore të personave LGBTIQ+.

Gjatë dy sezoneve të kaluara, Queer Talks kanë inicuar diskutime mjaft interesante me aktorë të ndryshëm të shoqërisë shqiptare dhe jo vetëm. Këto diskutime mund t’i ndiqni në IGTV në faqen tonë të instagramit Historia Ime.

Duke filluar nga java e ardhshme, Queer Talks do të jenë të aksesueshëm për të gjithë ju në platformën e Historia Ime. Mysafirë të ndryshëm, figura publike, aktivistë nga mbarë bota do ju presin me diskutime të jashtëzakonshme mbi çështje fort interesante dhe të rëndësisshme.

Për më shumë, ju ftojmë të na ndiqni në rrjetet tona sociale.

Edhe këtë sezon, këto diskutime do të moderohen nga Agon Rexhepi dhe përkrahen financiarisht nga Equal Rights Independent Media (ERIM) dhe Agence Francaise de Developpement (AFD)./ Agon Rexhepi


Continue Reading
0


LGBTI+
Gej dhe futbollist
Redaksia Posted On 09/11/2021


Futbollisti i Adelaide United, Josh Cavallo, ka dalë hapur si gej, duke u bërë kështu i vetmi lojtar futbollist për meshkuj që flet hapur për homoseksualitetin e tij. 

21-vjeçari shkroi në rrjetet sociale “jam gati të flas për diçka personale, për të cilën më në fund jam rehat të flas në jetën time”.

“Unë jam futbollist dhe jam homoseksual”, tha mesfushori në një video shoqëruese.

“Gjithçka që dua të bëj është të luaj futboll dhe të trajtohem në mënyrë të barabartë. Ka qenë një rrugë e gjatë për të arritur në këtë pikë të jetës sime, por nuk mund të isha më i lumtur me vendimin tim për të folur hapur rreth të vërtetës sime”

“Kam gjashtë vite që luftoj me seksualitetin tim dhe jam i lumtur që arrita ta pranoj veten”.

Josh Cavallo thotë se ai arriti në pikën që shëndeti i tij mendor ishte prekur dhe ai “po shkonte drejt vendeve të errëta”.

“Në fund të ditës thjesht doja të isha i lumtur. Identiteti im është më i madh se futbolli, është jeta ime” tha ai për programin Newshour të BBC-së.

Ai kishte dyshime dhe mendonte se “njerëzit do të mendonin ndryshe për të kur ta merrnin vesh”.

“Ata do të fillonin të thoshin gjëra të këqija për mua ose të talleshin me mua. Nuk është kështu. Të paktën kur je i vërtetë, mund të fitosh më shumë respekt nga njerëzit”. 

Relacioni i sporteve dhe sportistëve LGBTIQ+ lë shumë për të dëshiruar. Rrjedhimisht, ka shumë pak sportistë, e sidomos futbollistë burra që kanë folur hapur për seksualitetin e tyre. 

Ndër të paktët futbollistë që kanë dalë hapur si persona LGBTIQ+, kujtojmë:

Andy Brennan u bë ish-lojtari i parë i Ligës Australiane që doli hapur në 2019 kur “Newcastle Jet” ishte ende duke luajtur në një nivel më të ulët.

Ish-mesfushori i Aston Villas, Thomas Hitzlsperger, doli hapur si gej pasi u tërhoq nga sporti.Në vitin 1990, Justin Fashanu doli si gej dhe Thomas Beattie, një ish-lojtar i të rinjve i Klubit anglez “Hull City”, doli hapur në vitin 2020 dhe shprehu përkrahje publike për Cavallo, duke thënë se “përfaqësimi në sport ka shumë rëndësi dhe është i nevojshëm”

Josh Cavallo mori përkrahje të madhe nga futbollistët dhe personazhe të famshme të sportit dhe jo vetëm. Por, ai gjithashtu u përball edhe komente negative e homofobike nga tifozeritë e ndryshme. 

Cavallo mori përkrahje edhe nga yje të futbollit si: Zlatan Ibrahimoviç, Gerard Pique, Rio Ferdinand dhe Rashford.

Burimi: https://www.bbc.com/news/newsbeat-59060323.amp

Përktheu: Agon Rexhepi


Continue Reading
0


LGBTI+  / Ndodhi sot
Aktivistët LGBTI+ i përgjigjen ftesës së Akil Panos
Redaksia Posted On 07/11/2021


Në hapësirat e Kishës “Ungjilli i Krishtit-Metropol” sot u mbajt një aktivitet me qëllim mikpritjen e gazetares italiane, Nausicaa Della Valle. Gjatë kësaj nate, të shoqëruar me muzikë dhe lutje, ajo ndau eksperiencën e saj si një “ish-lesbike”. Ajo pretendon së ëshë “shëruar” nga homoseksualiteti, pas disa vite të të jetuarit si lezbike. Ndërsa tani, është angazhuar t’i “konvertojë” të gjithë personat LGBTIQ+ dhe t’i “udhëzojë” në “Rrugën e Zotit”.

Akil Pano, një ndër personat më të zëshëm kundër komunitetit LGBTIQ+ dhe familjeve LGBTIQ+, gjatë një emisioni televiz, në të cilën gazetarja Della Valle ndau historinë e saj të “shërimit”, ftoi të gjithë njerëzit të bashkoheshin me ta në aktivitetin e të dielës mbrëma.

Aktivistët LGBTI+ iu përgjigjën ftesës së Akil Panos dhe shkuan sot në kishën e tij në kryeqytet për ta ndjekur nga afër këtë ngjarje si dhe për të dëgjuar “rrugëtimin” e “shërimit” të Nausicas. 

Aktivisitja LGBTIQ+, Xheni Karaj, e cila dorë për dorë me të dashurën e saj hynë në hapësirat e kishës, shkroi “Erdhëm me mëndjen e hapur se mos ndryshonim duke dëgjuar Akilin, por hiç …. Mbetëm lezbike e gej!” 

Ndër të tjera, ajo u shpreh “Tani e ka rradhën Akili ta lejojë Përëndinë, ti flasë edhe atij për dashurinë. Sepse-edhe njëherë-“Dashuria është e durueshme, plot mirësi; dashuria nuk ka smirë, nuk vë në dukje, nuk krekoset. AMEN!

Këtu mund ta lexoni shkrimin e plotë të aktivistes Karaj: https://www.historiaime.al/lgbt/xheni-ju-deshmoj-si-me-foli-perendia/


Kjo, me gjasë është edhe hera e parë që ngjyrat e flamurit LGBTIQ+ zbukuruan hapësirat e Kishës “Ungjilli i Krishtit”, të paktën në Shqipëri.


Continue Reading
0