Nothing else matters (2)
Nuk e dija më nëse doja të isha vetëm tashmë, apo të vazhdoja të shoqërohesha nga melodia që ishte ulur pranë meje. Disa stacione më tej, ajo ngrihet nxitimthi për të zbritur, dhe nga pakujdesia (ose qëllimisht), la pas telefonin e saj në sediljen ku ishte ulur. Mundohem ta thërras, me telefonin në dorë por hapat e saj ishin më të shpejta se thirrjet e mia. Rrëmbej çantën dhe zbres nga autobuzi duke i vajtur pas dhe në momentin ku zëri im bëhet më i forte, ajo ndalon dhe kthen kokën e vjen drejt meje. ” Harrove telefonin – i thashë me gjysëm zëri të mbytur nga nxitimi.”