Një krahasim ekstrem për dhunën, për të dalluar fajtorin nga viktima

Dje në mëngjes pamë fytyrat e banorëve të Astirit të përgjakura, ndërsa pasdite pamë të përgjakur fytyrën e Anxhelës, të rrahur në mes të ditës, siç, në fakt i ka ndodhur me dhjetëra herë të tjera në këto 20 vjet që është e pastrehë.

Patjetër që këto dy ngjarje, veç gjakut në fytyrë, nuk kanë në dukje as edhe një lidhje. Në rastin e parë kemi të bëjmë me dhunë ndaj banorëve që po tentonin të shpëtonin shtëpitë e tyre nga fadromat e shtetit. Shteti, po përpiqej t’i hapte rrugën një projekti, që para pak muajsh doli të ishte korruptiv, një projekt falë të cilit një kompani që nuk ekzistonte do fitonte 20 milion euro.

Në rastin e dytë kemi të bëjmë me një dhunë sistematike ndaj një personi që falë vuajtjeve të veta është shndërruar në ikonë për të drejtat e transgjinorëve dhe të punonjësve të seksit në Shqipëri.

Eshtë një dhunë që vjen nga urrejtja për të panjohurën. Frymëzohet nga fakti se vetë ekzistenca e Anxhelës sfidon patriarkalizmin shqiptar. Ajo sfidon në mënyrë flagrante balancën e padrejtë të pushtetit që ka burri në Shqipëri, në kurriz të gruas, fëmijëve, të moshuarve apo dhe burrave të tjerë që nuk kanë, nuk duan, e nuk dinë si të shfaqin tiparet maskiliste shqiptare.

Me pak fjalë, Anxhela kërcënon status quo-në e shoqërisë maskiliste dhe të dhunshme shqiptare.

Por shikoni tani se çfarë ngjashmërie të frikshme kanë dy ngjarjet e djeshme! Në të dyja rastet, për aq sa mund ta konstatosh me objektivizëm nëpër rrjetet sociale, opinioni publik është si i ndarë me thikë. Në rastin e banorëve të Astirit, për shembull, përtej partizanllëkut politik, nuk e kishe të vështirë dje të dëgjoje argumenta të tipit: këta që kanë zaptuar tokën, ndërkohë që neve nuk po na dëmshpërblen njeri, këta pra, le të dalin në mes të katër rrugëve! Në këtë mënyrë ky argument aq frikshëm i shpërfaqur dje është argumenti që nuk do të bëjë drejtësi (se nuk bën dot drejtësi duke bërë një padrejtësi të dytë), por do të justifikojë dhunën.

Të njëjtin argument justifikues ndaj dhunës e hasje edhe pasdite kur ngjarja e Anxhelës nisi të publikohej në media. E hasje aq shpesh diçka të tillë: “Diçka do ketë bërë ai/ajo, se nuk të rreh kot njeri”.

Në ngjarjen e mëngjesit shikoje policinë të dhunonte qytetarët. Në lidhje me ngjarjen e pasdites, edhe nëse vetë nuk kishte asnjë faj, është po policia ajo që refuzon në këto 20 vjet të bëjë punën e saj dhe tëverë para drejtësisë ata dhjetëra burra të ofenduar nga ekzistenca e Anxhelës, që guxojnë ta rrahin me grushta, me sende të forta, me shkopinj edhe me çfarëdo mjeti tjetër brutal.

Një shoqëri që nuk e dënon në mënyrë unanime dhunën, një shoqëri ku të paktën gjysma e saj gjen nëmënyrë të pandërgjegjshme forma për ta justifikuar atë, nuk është vetëm një shoqëri e dhunshme. Eshtë mbi të gjitha një shoqëri e alienuar nga vetja në atë farë feje, sa kushdo me sadopak pushtet mund ta dhunojë pa më të voglën stepje.

Shqiptarët janë kësisoj të dhunshëm me njëri-tjetrin, por edhe të dhunuar nga shteti i tyre. Janë, në njëfarë mënyre, edhe viktima, por edhe fajtorë.