Një reflektim se si dashuria nuk duhet tëjetë një betejë.

Dashuria është e vetmja ndjesi që nuk duhet të ketë nevojë për beteja, ndërsa kjo e jona është me beteja. Prandaj betejën tonë për të treguar të vërtetën e dashurisë sonë e bëjmë çdo ditë të vitit. E bëjmë në heshtje, me volum të lartë, në shtëpi, në shesh, në institucione, online, të dielave, e çdo ditë të javës.

E ne jemi kaq kryeneçë, sepse jemi me fat për forcën që mbartim dhe që njerëzit na besojnë, shtegun që po çelim drejt një të ardhmjeje ku të tjerët nuk do duhet të kenë beteja kaq të forta.

Shpresojmë që pas nesh, askujt mos ti duhet të kërkojë me ngulm respekt ndaj gjinisë së zgjedhur, orientimit seksual e të mos bullizohet për mënyrën se si shpre gjininë e vet. Shpresojmë që pas nesh askujt mos ti duhet të përballet me kërcënime për jetën veç prej të qenurit vetvetja. Apo ti duhet të heshtë për gjuhen e urrejtjes pas një profili pa krye.

Prandaj ka një ditë e një muaj dedikuar kundër homofobisë, transfobisë e bifobisë. Për të nënvizuar faktin që respekti është themelor, dhe ti mendojmë dy herë ato që themi. Të pranojmë dashurinë dhe qënien e gjithsecilit pa patur nevojën për ta kundërshtuar sepse është ndryshe nga e jona.

E gëzueshme, e hareshme, me drita, përfaqfime, mbështetje, kuptim dhe pa beteja. Dashuria është fjala me 7 shkronja që e kemi mësuar që herët për ta thënë, por vonë për ta përjetuar siç i ka hije. E vetmja gjë për të cilën nuk duhet të ketë një betejë.

Vit për vit qoftë 17 maji një ditë për të kujtuar sfidat e vështira, për të vlerësuar të tashmen, dhe për të rikujtuar vendosmërinë e ti shkuarit deri në fund. Kështu që sot, dhe çdo ditë të kësaj jete gjeni forcën të jeni mendjehapur dhe pranues për gjithsecilin qoftë i njejtë, pak apo krejt ndryshe nga ju.