Copyright
Interviewed by Kristi Pinderi
Ema Bregu’s exhibition opened at the “Public House” – a much needed oasis of feminism in Tirana – questions gender roles, beauty standards, and the social construct of “normal” based on the heteronormativity that rejects the notion that gender, as well as sexuality, may be fluid instead of binary.
In other words, this exhibition of Ema Bregu, 16, entitled “My body as a political subject” brings in Albania a core concept of the second wave of feminism. It positions the body – that has historically been a site of oppression and of exertion of power, into a new position of power, because anything – including our bodies – that is constantly under surveillance has in turn the potential to counteract, to resist, and to become an agent of change.
“My art is a form of resistance in its own way,” says Ema, who then adds: “My hope is that my art can be an inspiration and may be help to open discussions and debates on self-acceptance, challenging fixed social norms and standards, challenging beauty standards and allow for a more open society.”
We talk in this interview about the Albanian youth, about the fluidity of gender, we comment Judith Butler’s concept about gender being performative, we then discuss about the future, about a society that has based its expectations and norms on heteronormativity and how that impacts the voiceless and unrepresented people.
As such this may well be a rare opportunity in an Albanian media to discuss some essential notions of the queer theory, feminism and postmodernism.
Kristi: Ema, I was so happy and impressed when I saw the news about your exhibition. I was impressed that one can see in Albania young people like you who beautifully articulate with words and art some important feminist and postmodernist concepts like the body politics and how bodies have historically been sites of oppression and exertion of control (by state, other social institutions and social forces). Why did you choose that theme? What drove you there and how would you want people to see your work?
Ema: I chose that theme because it covers topics that should be discussed more openly with young people, especially in the context of a patriarchal and heteronormative society, like the Albanian society. This topic has been a personal concern and I have seen many friends that also struggled with things like self acceptance or beauty standards and so I wanted to present these feelings in a more subjective and distinctive way.
I want people to interpret my work as if it is their own. I want the audience to personally resonate with the image I put out despite what my personal theme may have been. This because I feel it is important that art is shared and art is comforting. I noticed this difference in perception of my works by the audience in my second exhibition. I was first nervous to share so much of my personal world with a wide audience, but when I saw the impact that it made, how young audiences resonated and found themselves in my work, I found peace with it.
Kristi: How did your art journey start? How did Ema discover the painting?
Ema: Art has always been part of my life, whether at school, at my art course, or at home. I have always been able to express myself through colours, and throughout my art journey, I discovered how meaningful art can be for other people too. Moreover, I realized that my work can be personal or shared. Discovering painting and new techniques was a journey of discovering myself through the difficult periods that I‘ve been going through as a teenager, especially after the recent earthquake in Albania, and during the COVID-19 pandemic. Painting has thus been a way for me to reveal my inner thoughts, emotions, opinions, in moments when it was difficult to verbalise them.
Kristi: Going back to body, politics, identity, power and resistance. Some people and scholars argue that power dynamics are not linear, people are not always on the ending side of the power, that they could shape it too, making power dynamics quite fluid. Within this fascinating dynamic people can also resist and counteract. Is your art a form of resistance?
Ema: I would say that my art is a form of resistance in its own way. I especially focus on challenging and subverting expectations in my art, for example, in ‘My body as a political subject’ exhibition, I covered many images that one would not perceive as “standard”, like representing different shaped bodies, beauty standards, sexism and fluid gender identities. I did this not only as a form of challenge, but to also represent everyday people, who are normal and common in our daily lives, yet are often overshadowed by the public’s obsession to represent the majority.
My hope is that my art can be an inspiration and may encourage open discussions about self-acceptance, challenging social constructed norms and standards, challenging socially constructed beauty standards, and making space for a more open society. And, yes, that may sound a bit aspirational and pretentious, but I do believe that young people especially have the potential to bring change and to deconstruct the ‘standard norm’ in order to open people’s minds and create an overall safer environment.
Kristi: It seems to me that portraits are an important form of your expression. I also see gender expression being potentially an important theme of your art, am I right?
Ema: Yes, gender expression is one of my main themes. Many paintings cover gender expression, whether some of it is easily interpreted or not. Challenging gender performance is a big part of my personal life and I have not seen it represented enough in Albanian art and in Albanian artists so, I wanted to contribute and play my part. I find gender expression as a form of art, and I would like people to see its relevance.
Kristi: How would you define gender?
Ema: Honestly, gender is such a fluid and personal topic that I feel it is difficult for me to give a concrete definition of it. Sure, for some people gender is the social construct of masculine and feminine features based on primal roles, but for others, gender is not as important. Personally, I do believe that gender is a social construct and personal to the individual, not at all limited or defined by sex. Gender is a state of being, that is neither concrete, nor stable, and especially not binary. It can be expressed in several different ways, not limited to physical appearance. While gender is about the person, it nevertheless does not define, nor limit the person.
Kristi: I have recently re-read an old essay of Judith Butler one of the most influential theorists of gender and queer theory, and I wanted to share that with you to start a conversation if you are OK with that. They defines gender as performative. But they (please notice how in Albanian we do not have a gender neutral pronoun to use for Butler) also warn us that “gender being performative” is quite different from “performing gender” (like in a theatrical performance) in the sense that “being performative” goes with some intentionality. Trying to make it short: “Performing gender” means that the gendered self comes prior to the act, but gender being performative means that in fact there is no gender at all, we simply constitute it by performing it. It is then entrenched in us mainly through endless repetitions throughout history to create the illusion of a core gender identity that is born with us. Where do you stand in this discussion? Do you agree with this interesting thesis that gender is not only constructed but in reality there might not be an objective thing such gender?
Ema: I agree with Judith Butler that gender is performative and thus gender expression is the person rather than a definition, but I am still not sure whether I believe gender does not exist at all. It is definitely subjective and varies strongly on the individual, as well as it is non binary and not determined by sex in any way, but I would say that gender has such a significant and real impact on human lives, whether that is the roles that it presents to an individual at birth, or the roles that will affect them later. Gender is a significant right as one is brought to life, because factors of it are forced on us depending on sex due to the heteronormativity of the general public, and factors of it are learned and depend on culture. So yes, I do believe gender is subjective and constructed, but it is real due to the very concrete and significant impact it has on people since birth and later in life.
Kristi: Have you thought about the future? What place does art holds on it?
Ema: I am still exploring my future. I definitely want to pursue something related to art. I have especially taken interest on videogame art and design, because I believe it is a very modern and relevant way of storytelling that could potentially be used to bring more representation and communicate and spread messages.
Intervistoi Kristi Pinderi
Ema Bregu, 16 vjeç, ka çelur së fundi një ekspozitë në Qendrën “Shtëpia Publike” në Tiranë, një oaz i mirëpritur i feminizmit në Shqipëri, ku sfidon rolet gjinore, standartet e imponuara të bukurisë, konceptin arbitrar të “normales” që ka si arkitekte një shoqëri heteronormative që nuk e pranon dot faktin se gjinia, shprehja e gjinisë, dhe seksualiteti janë fluide dhe se çdo përpjekje për ti standartizuar në vija binare (në ose kështu ose ashtu) është një përpjekje që përjashton shumë vetë që nuk janë – e për më tepër nuk bëhen dot – ose kështu ose ashtu.
E thënë ndryshe, ekspozita e Emës “Trupi si subjekt politik” sjell në Shqipëri një koncept qëndror të valës së dytë të feminizmit, e vendos trupin e njeriut, që ka qënë historikisht hapësirë e shtypjes dhe e ushtrimi të kontrollit nga shteti e shoqëria në një pozicion që i jep pushtet. Sepse ironikisht, çdo gjë ndaj së cilës ushtrohet kontroll – përfshirë trupat tanë – ka potencialin të reagojë, të rezistojë dhe të shndërrohet në agjent ndryshimi.
“Do të thoja se arti im është një formë rezistence,” thotë Ema, “shpresa ime është që arti im të mund të jetë një frymëzim dhe ndoshta të ndihmojë për të hapur diskutime dhe debate mbi vetëpranimin, duke sfiduar normat dhe standardet fikse shoqërore, duke sfiduar standardet e bukurisë dhe të lejojë një shoqëri më të hapur.”
Flasim më tej për të rinjtë shqiptarë, për fluiditetin e gjinisë dhe sa ndryshon nga seksi, për Judith Butler dhe teorinë që gjinia është performative, për artin, për të ardhmen, për njerëzit e papërfaqësuar në një shoqëri përjashtuese dhe heteronormative. Kjo është një intervistë që si rrallë herë sjell në shqip disa koncepte qëndrore të “queer theory”, feminizmit edhe postmodernizmit.
Kristi: Ema, u gëzova shumë kur pashë lajmin për ekspozitën tënde. Më la mbresa të mëdha fakti që dikush mund të shikojë se si të rinjtë si ti në Shqipëri mund të artikulojnë kaq bukur me fjalë dhe me art koncepte të rëndësishme feministe dhe postmoderniste si politika e trupit dhe se si trupat kanë qenë historikisht hapësira të shtypjes dhe të ushtrimit të kontrollit nga shteti, institucione e forca të tjera shoqërore. Pse zgjodhe këtë temë? Ç’të shtyu drejt saj dhe si do doje që njerëzit ta shikojnë veprën tënde?
Ema: E zgjodha atë temë sepse mbulon çështje që duhen diskutuar më hapur me të rinjtë, veçanërisht në kontekstin e një shoqërie patriarkale dhe heteronormative, siç është Shqipëria. Kjo temë ka qenë një shqetësim personal dhe kam parë shumë miq që kanë patur vështirësi me gjëra të tilla si vetëpranimin ose me standardet e imponuara të bukurisë. Doja t’i paraqisja këto ndjenja në një mënyrë më subjektive dhe të dallueshme.
Dua që njerëzit ta shohin punën time sikur të jetë e tyrja. Dua që audienca të rezonojë personalisht me imazhin që kam nxjerrë pavarësisht nga çfarë mund të ketë qenë tema ime origjinale. Pra dua që puna ime të mbërrijë te njerëzit duke marrë formën që ata vetë i japin asaj. Kjo, sepse unë mendoj se është e rëndësishme që ne ta ndajmë artin me njëri – tjetrin dhe që arti të shërbejë për të na inkurajuar. E ndjeva këtë ndryshim në perceptimin e punëve të mia nga publiku në ekspozitën time të dytë. Fillimisht ndarja kaq shumë e botës sime personale me një audiencë të gjerë, më shkaktonte nervozizëm, por kur pashë ndikimin që pati, pra se si publiku, sidomos të rinjtë, gjetën veten në punën time, atëherë edhe unë gjeta paqe në të.
Kristi: Si nisi rrugëtimi yt në art? Si e zbulove pikturën?
Ema: Arti ka qenë gjithmonë pjesë e jetës sime, si në shkollë, në kursin tim të artit apo në shtëpi. Kam qenë gjithmonë në gjendje ta shpërfaq veten përmes ngjyrave dhe gjatë rrugëtimit tim artistik kam zbuluar se sa kuptimplotë mund të jetë arti për njerëzit. Për më tepër, që puna ime mund të jetë në të njëjtën kohë personale dhe pikë takimi me të tjerët, pra e përbashkët.
Zbulimi i pikturës dhe teknikave të reja të saj ishte një udhëtim i zbulimit të vetes në periudha të vështira që kam kaluar si adoleshente, veçanërisht pas tërmetit dhe gjatë pandemisë. Piktura ka qenë një mënyrë për mua për të shprehur mendimet, emocionet, opinionet e mia, në momente që ishte e vështirë të shprehesha me fjalë.
Kristi: Të kthehemi te lidhja që ekziston mes trupit, politikës, identitetit, pushtetit dhe rezistencës. Disa studiues argumentojnë se dinamikat e pushtetit nuk janë lineare, se mënyra si pushteti ushtrohet ndaj nesh, shpesh në formë të heshtur, është fluide dhe vazhdimisht e ndryshueshme sipas kontekstit, se njerëzit jo gjithmonë janë subjekte të pushtetit pra jo gjithmonë qëndrojnë në anën fundore të tij por ata mund ta ndryshojnë ata, shpesh mund t’i rezistojnë. A është arti yt një formë rezistence?
Do të thosha se arti im, është një formë rezistence në mënyrën e vet. Unë fokusohem veçanërisht në sfidimin dhe përmbysjen e pritshmërive në artin tim. Për shembull, në ekspozitën “Trupi im si subjekt politik”, kam sjellë imazhe që nuk perceptohen si “standarde”, siç janë trupat me forma të ndryshme, trupa jashtë standardeve të imponuara të bukurisë, seksizmi apo trupa që shprehin identitete gjinore fluide. E bëra këtë gjë jo vetëm si një akt sfidues, por edhe për të përfaqësuar njerëzit e zakonshëm, të cilët janë normalë dhe të zakonshëm në jetën tonë të përditshme, por që shpesh mbeten nën hijen e shoqërisë që është dëshpërimisht e fiksuar për të vendosur në qendër të publikes shumicën dhe jo diversitetin.
Shpresa ime është që arti im të mund të jetë një frymëzim dhe ndoshta të ndihmojë për të hapur diskutime dhe debate mbi vetëpranimin, duke sfiduar normat dhe standardet fikse shoqërore, duke sfiduar standardet e bukurisë dhe të lejojë një shoqëri më të hapur. Dhe po, kjo mund të tingëllojë paksa aspiruese dhe pretenduese, por unë e besoj se veçanërisht të rinjtë kanë potencial të sjellin ndryshim dhe të ndihmojnë në shkatërrimin e ‘normës standarde’ në mënyrë që të hapin mendjet e njerëzve dhe të krijojnë një mjedis më të sigurtë.
Kristi: Shikoj se shprehja gjinore zë një vend të rëndësishëm në artin tënd. Është kështu?
Ema: Po, shprehja gjinore është një nga temat kryesore të artit tim. Shumë piktura mbulojnë shprehjen gjinore, edhe nëse disa prej tyre interpretohen lehtësisht ose jo. Kjo ndodh sepse sfidimi i performancës gjinore është një pjesë e madhe e jetës sime personale dhe nuk e kam parë sa duhet këtë temë në artin shqiptar dhe te artistët shqiptarë, ndaj doja të kontribuoja dhe të luaja rolin tim. Unë e shoh shprehjen gjinore si një formë arti në vetvete dhe do të doja që njerëzit ta shihnin rëndësinë e saj.
Kristi: Si e përkufizon ti gjininë?
Ema: Sinqerisht, gjinia është një temë aq fluide dhe individuale, saqë e kam të vështirë të jap një përkufizim konkret të saj. Sigurisht, për disa njerëz gjinia është karakteristika mashkullore dhe femërore si konstrukt shoqëror bazuar në rolet kryesore, por për të tjerë, gjinia nuk është aq e rëndësishme. Personalisht, besoj se gjinia është një konstrukt shoqëror dhe personal për individin, aspak i kufizuar apo i përcaktuar nga seksi. Gjinia është një gjendje, që nuk është konkrete apo e qëndrueshme, dhe sidomos jo binare. Mund të shprehet në disa mënyra të ndryshme, duke mos u kufizuar në pamjen fizike, por nuk e identifikon as e përkufizon njeriun.
Kristi: Do përpiqem që këtë pyetje ta bëj shkurt dhe sa më të qartë sepse mendoj se është një debat që mungon. Kam rilexuar së fundi një ese të Judith Butler të vitit 1987. Ato/Ata (në shqip nuk kemi një përemër vetor me gjini neutrale për të përfaqësuar njerëzit që nuk e identifikojnë veten në mënyrë binare) – Butler pra, e përkufizon gjininë si performative. Por na sugjeron se “gjinia si performative” është pak ndryshe nga “akti i performimit/performancës së gjinisë”. Performimi i gjinisë nënkupton se dikush ka një identitet të vet gjinor të brendshëm që pastaj e performon atë për së jashtmi. Ndërsa “gjinia si performative” do të thotë që nuk ka në thelb një gjini, se ajo që besojmë si identitet tonin qëndror është gjithashtu shoqërisht e ndërtuar, dhe se ne e përvetësojmë apo përforcojmë iluzionin e gjinisë duke e performuar atë. Nëse nuk ka një performancë, nuk ka as gjini, thënë shkurt. Ti vetë ku qëndron në një debat të tillë?
Ema: Unë bie dakord me Judith Butler se gjinia është performative, dhe kështu shprehja gjinore është personi më shumë sesa përkufizimi për personin, por ende nuk jam e sigurt nëse besoj apo jo që gjinia nuk ekziston fare. Ajo është padyshim subjektive dhe ndryshon shumë nga individi tek individi, si dhe nuk është binare apo e përcaktuar nga seksi në asnjë mënyrë, por unë do të thosha se gjinia ka një ndikim kaq të rëndësishëm në jetën e njerëzve, pavarësisht nëse janë rolet që ajo paraqet për një individ që në lindje, ose rolet që do t’i prekin më vonë. Gjinia është e rëndësishme që kur vjen në jetë, sepse faktorë të saj na imponohen në varësi të seksit në lindje për shkak të heteronormativitetit të publikut të gjerë, dhe faktorët e saj mësohen dhe varen nga kultura. Pra, po, besoj se gjinia është subjektive dhe e ndërtuar, por është reale për shkak të ndikimit shumë konkret dhe domethënës që ka tek njerëzit që nga lindja dhe më vonë në jetë.
Kristi: Ke menduar për të ardhmen? Cfarë vendi ze arti më të?
Ema: Unë jam ende duke eksploruar të ardhmen time. Është e sigurtë që dua të ndjek diçka që lidhet me artin. Kam gjetur një interes të veçantë në artin dhe dizajnin e video lojërave, sepse besoj se është një mënyrë shumë moderne dhe e rëndësishme e rrëfimtarisë që mund të përdoret për të sjellë më shumë përfaqësim dhe për të komunikuar dhe shpërndarë mesazhe.
Të bashkuar Pro Kauzës LGBT në Shqipëri (ProLGBT) kërkon trajnerë të kualifikuar për të kryer trajnime mbi rrëfimtarinë dhe metodat e ndryshme të ndërtimit të një narracioni publik (njohur në anglisht si storytelling). Ky projekt financohet nga Departamenti Amerikan i Shtetit nëpërmjet Ambasadës Amerikane në Shqipëri.
Problemi që ky projekt synon të adresojë
Përjashtimi, demonizimi i komunitetit LGBTQ+ dhe retorika e urrejtjes në diskurin publik shqiptar është e paprecedentë edhe për vetë standartet e Shqipërisë. Të rinjtë LGBTQ+ shqiptarë, që janë të ekspozuar ndaj realiteteve globale përmes rrjeteve sociale, e gjejnë veten si në një kurth. Nga njëra anë ata mund të aksesojnë një kontent mediatik gjithpërfshirës që i respekton dhe i celebron identitetet e tyre, ndërkohë që në nivel lokal ata janë të ekspozuar ndaj një retorike toksike që i përjashton dhe i demonizon identitetet e tyre. Mos pasja e mundësisë për tu prezantuar në media ashtu siç janë, për atë që janë, mund të ketë efekte negative për vetvlerësimin dhe mirëqënien psiko-sociale. Kjo nismë synon të reduktojë homofobinë dhe diskriminimin në mediat online dhe në jetën e përditëshme, duke i pajisur 12 të rinj LGBTQ+ me aftësitë e nevojshme për të zbuluar dhe për t’iu përgjigjur shkeljeve të tilla të të drejtave të njeriut, dhe për të ndërtuar me forma të ndryshme, përfshirë ato dixhitale, narrativën e tyre që respekton të drejtat dhe identitetet e tyre.
Pse “storytelling”?
Komunitetet lokale e ndërtojnë kontekstin dhe e interpretojnë realitetin e tyre përmes komunikimit. Komunikimi nuk përfshin vetëm fjalët dhe gjuhën por edhe format se si gjuha përcillet. “Storytelling” apo rrëfimtaria është një aktivitet po aq i lashtë sa njeriu. Ne e përzgjedhim historinë tonë përmes rrëfimit, e veshim atë me kuptim dhe e përcjellim në të njëjtën mënyrë tek brezat e ardhshëm. Ne e përkufizojmë kështu veten tonë përmes rrëfimit. Akti i të rrëfyerit ia jep pushtetin personit që e rrëfen historinë e vet. Duke e çuar historinë e komunitetit LGBTQ+ drejt vetë komunitetit, ky projekt është në njëfarë mënyrë një akt rezistence. Ai e transferon të drejtën për të rrëfyer historinë nga një ekosistem mediatik përjashtues dhe diskriminues, në duart, mendjet dhe zërin e të rinjve LGBTQ+. Historitë e tyre do të rrëfehen kështu nga ata e jo në emër të tyre. Projekti do ta pajisë këtë grup prej 12 vetësh me metodat më moderne dhe të zgjuara të “storytelling” dhe me aftësinë për të ndërtuar historitë e tyre dhe për t’i ndarë ato me njëri – tjetrin e me publikun në forma që garantojnë privatësi.
Detyrat e trajnerëve
Ne kërkojmë 4 trajnerë të përgatitur që të ndërtojnë bashkarisht 4 module trajnimi. Trajnimi do të zhvillohet në këtë mënyrë:
Trajnerët do të zhvillojnë nga një modul të lëndëve përkatëse, të cilat do të filmohen dhe më pas do të hidhen në platformën MOOC të Historia Ime për këdo nga komuniteti që dëshiron të mësojë mbi storytelling. Më pas trajnerët do të thellojnë trajnimin me 12 të rinjtë nga komuniteti LGBT të përzgjedhur për ta ndjekur këtë program, nëpërmjet takimeve në ambientet e organizatës Pro LGBT.
Moduli i parë do të jetë mbi “storytelling” digjital (Vlog, Blog, foto-reportazh, video, audio, podcast, etj.), duke përdorur platforma si anchor.fm, spotify ose platforma a aplikacione të tjera të aksesueshme. Studentët do të mësojnë si të xhirojnë apo krijojnë historitë e tyre, si t’i editojnë dhe si t’i përshtasin.
Moduli i dytë i quajtur “Arti i rrëfimit të një historie” do t’u mësojë studentëve praktika dhe metoda për të shkruar një histori efikase që të pushton vëmëndjen. Pjesë e këtij moduli do të jetë edhe e folura në publik.
Moduli i tretë ka të bëjë me format artistike të shprehjes (si performanca të ndryshme artistike, etj.) forma që synojnë të ngrejnë një urë komunikimi me njerëzit për të ndryshuar mendjet dhe zemrat.
Moduli i katërt i quajtur “Historia jote përmes medias sociale” do të mësojë studentët se si ta përshtasin historinë e tyre për një audiencë në median sociale. Në fund të këtij programi studentët do të mësojnë se si të zhvillojnë strategji për rritjen e ndjekësve (followers), të krijojnë fushata sociale, se si të krijojnë përmbajtje (content), dhe se si të analizojnë të dhënat.
Bashkëpunimi me Pro LGBT
Trajnerët e përzgjedhur do të kenë të gjithë mbështetjen logjistike dhe organizative nga ana e ProLGBT, që është organizata zbatuese e këtij projekti. Trajnerët do të kontraktohen në bazë të kontratës së shërbimeve individuale.
Përveç modulit të parë i cili do të zgjasë 3 orë, trajnerët çdo dy javë do të takohen me të rinjtë dhe do të vazhdojnë trajnimin më specifik. Çdo seancë trajnimi do të zgjasë 3 orë me pushimin të përfshirë. Kohëzgjatja e trajnimeve do të jetë nga muaji Shtator 2022– Dhjetor 2022.
Kualifikime dhe kërkesa të tjera
· Aftësi për të vepruar në mënyrë profesionale dhe për të ofruar trajnime interaktive për audiencën e synuar. Ne presim që trainimet të bëhen në një formë që mundëson pjesëmarrjen e të gjithëve.
· Aftësi të mira komunikimi dhe aftësi për t’iu përgjigjur pyetjeve që mund të ngrihen gjatë trajnimit;
· Një CV të hollësishme;
· Një letër motivuese që tregon se si eksperienca e punës apo formimi profesional janë të lidhura me kriteret e mësipërme dhe se si personi që po aplikon do të jetë i aftë të ndërtojë një kurrikulë trajnimi.
Ju lutemi dërgoni aplikimin tuaj me e-mail tek: [email protected]
Afati për paraqitjen e dokumenteve të kërkuara është 25 Gusht, 2022. Aplikimet do të shqyrtohen nga një komision përzgjedhës i përbërë nga stafi i ProLGBT.
Komisioni Evropian ka paditur Hungarinë në Gjykatën Evropiane të Drejtësisë (ECJ) për dyshimet për diskriminim ndaj personave LGBTQ, kufizime në lirinë e medias dhe çmimin e naftës.
Në njoftimin e 15 korrikut, thuhet se kjo po bëhet si pjesë e paketës së tij të rregullt të vendimeve për “shkeljet” që rrezikojnë të drejtat, liritë themelore ose sundimin e ligjit midis shteteve anëtare.
Kryeministri hungarez, Viktor Orban, ka luftuar me Brukselin për një sërë çështjesh, që nga perceptimi i kthimit demokratik dhe të të drejtave, deri te sanksionet kundër Rusisë për pushtimin e Ukrainës, zgjerimi dhe çështje të tjera të brendshme të BE-së.
Çështja LGBTQ ka qenë një burim i veçantë përplasjesh mes palëve
Hungaria nën regjimin e Orbanit ka bërë vetëm hapa pas sa i përket të drejtave të njeriut dhe në veçanti komunitetit LGBTQ
Në qershor të 2021 Liderët e Bashkimit Evropian i kanë thënë Hungarisë që të respektojë të drejtat e komunitetit LGBTQ ose ta dalë nga blloku.
I ashpër ka qenë edhe Presidenti i Francës, Emmanuel Macron, i cili duke komentuar përplasjet me Hungarinë, e quajti situatën si një betejë me civilizimin dhe kulturën.
“Unë thashë: Ju duhet të tërhiqni ligjin dhe, nëse nuk ju pëlqen kjo dhe me të vërtetë thoni se vlerat evropiane nuk janë vlerat tuaja, atëherë duhet të mendoni nëse do të qëndroni në Bashkimin Evropian”, tha Macron.
Po në 2021 kryeministri i Holandës, Mark Rutte ka kritikuar ashpër Qeverinë e kryeministrit hungarez, Viktor Orban, për miratimin e një ligji të ri kundër komunitetit LGBTQ
“Hungaria nuk ka më punë në Bashkimin Evropian”, tha kryeministri i Holandës aso kohe.
Ligji – të cilin Parlamenti hungarez e miratoi më 15 qershor 2021 – ndalon diskutimet dhe shpërndarjen në shkolla të informacioneve, që mendohet se promovojnë homoseksualitetin dhe ndërrimin e gjinisë.
Ligji, më saktësisht, u ndalon fëmijëve dhe të rinjve librat, filmat dhe përmbajtjet që flasin për seksualitet tjetër, përveç heteroseksualitetit.
“Për mua, Hungaria nuk ka më punë në BE”, tha Rutte.
“Qasja hungareze është një turp” -tha në një deklaratë të saj Presidentja e Komisionit Evropian Von der Leyen pas veprimeve armiqësore ndaj komunitetit LGBTQ nga ana e qeverisë së Viktor Orban!/ HistoriaIme
Në shfaqen e saj të re të Netflix, komediania australiane refuzon të luajë sipas rregullave të komedisë stand-up.
Vajzat rriten me frikë. Që nga momenti kur jemi mjaft të rritur për të kuptuar botën e jashtme, na mësohet se ajo dëshiron të na dëmtojë. Ne jemi mësuar të mos vishemi shumë provokuese (ose shumë konservatore, ose shumë mashkullore) ose të themi ndonjë gjë që mund ta bëjë një burrë të dëshirojë të na lëndojë. Ne jemi mësuar të përulim kokën dhe të sillemi ashtu sic i ka hije një zonjushe.
Çdo vajzë ka një histori rreth kësaj frike, rreth rrotullimit të çelësave të saj në grusht ndërsa shkon vetëm në shtëpi gjatë natës, për shqetësimin e gjatësisë së fundit të saj ose mbi shqetësimin se nuk dëshiron të veshë një fund dhe kjo e bën jo femërore. Nuk duhet të harrojmë gjithashtu dhe frikën se do të quhet e “ftohtë” sepse nuk dëshiron të bëjë seks. Për shekuj me radhë ka qenë kështu, edhe pas lëvizjes #MeToo, drita në fund të tunelit ndonjëherë duket ende larg.
Komediania australiane Hannah Gadsby është e lodhur nga frika. Është e lodhur edhe duke u zemëruar. Në Nanette, ajo përdor formatin e njohur të një komedie speciale të Netflix për të treguar historinë e saj të fuqishme dhe për t’u kujtuar grave kudo që janë, se edhe ato kanë një histori.
Gjëja befasuese tek Nanette është se pjesa e parë është mjaft e pavërejshme. Gadsby e cila është haptazi gej, flet për rritjen në një komunitet të vogël e me mendje të ngushtë në Tasmaninë e mesit të viteve ’90, ku seksualiteti dhe pamja e saj e shënuan atë si të ndryshme. Duke e përshkruar ndjenjën si, “Gej, pse nuk e paketoni SIDA-n tuaj në një valixhe dhe të zhdukeni në Mardi Gras,” Gadsby i zbulon audiencës së saj se homoseksualiteti ishte një krim në Tasmani deri në vitin 1997. “Jo shumë kohë më parë.” Shakatë janë qesharake edhe pse jo veçanërisht novatore, një lloj vështrimi i përciptë për të qenë një grua queer, e dezinfektuar për një audiencë kryesisht heteroseksuale.
Rreth 30 minutave, Gadsby fillon të flasë për komponentët thelbësorë të komedisë së saj: tensionin dhe çlirimin. Duke bërë shaka për tema që audiencës mund t’i duken të pakëndshme si seksualiteti i saj dhe dhimbja që ajo ka pësuar si rezultat i tij, qoftë përmes përvetësimit të saj të retorikës rreth homoseksualitetit, apo reagimit të të tjerëve, ajo krijon tension mes audiencës. “Unë ju tensionoj të gjithëve dhe më pas ju bëj të qeshni, dhe ju thoni: “Faleminderit për këtë. Ndihesha pak i/e tensionuar.”
Ajo pyet: “A e dini pse jam kaq qesharake? Kjo është për shkak se kam mësuar artin e përhapjes së tensionit që kur isha fëmijë. Në atë kohë nuk ishte punë, nuk ishte as një hobi. Ishte një taktikë mbijetese. Nuk më duhej të shpikja tensionin, unë isha tensioni. Dhe jam e lodhur nga ky tension. Tensioni po më sëmur. Është koha të ndaloj komedinë.” Është në këtë moment që Gadsby e shndërron komedinë e saj të veçantë në një tjetër kafshë.
Duke folur për diplomën e saj në Historinë e Artit (“CV-ja ime është pothuajse një gjel dhe topa të vizatuar nën një numër faksi”), ajo përshkruan se si gratë janë parë historikisht si objekte, që vlejnë diçka vetëm në raport me burrat, por më e rëndësishmja, zhgënjimi i saj me mënyrën se si komedia merret me botën reale. “A e dini se çfarë ishte dikur një shënjestër e lehtë? Monica Lewinsky. Ndoshta nëse humoristët do ta kishin bërë punën e tyre siç duhet dhe do të talleshin me njeriun që shpërdoroi pushtetin e tij, atëherë ndoshta do të kishim pasur një grua të moshës së mesme në Shtëpinë e Bardhë me një përvojë të përshtatshme në vend të, siç bëjmë ne, një burrë i cili pranoi hapur se kishte sulmuar seksualisht të rejat e pambrojtura, sepse mundej.”
Në hyrje, zëri i Gadsby plasaritet dhe ajo duket se është në prag të lotëve. Zemërimi i saj vjen nga një vend i dhimbshëm. Ajo i kthehet një shakaje të mëparëshme nga skripti i saj, për një konfrontim që pati në një parking me një burrë që mendonte se po flirtonte me të dashurën e tij dhe më pas e sulmoi. Megjithatë, kjo nuk është për të qeshur dhe flet për mënyrën se si gratë i shfrytëzojnë përvojat më të dhimbshme dhe i dezinfektojnë ato për t’i kapërcyer duke qeshur sepse është më e lehtë sesa të përballesh me realitetin e tmerrshëm. Gadsby refuzon të luajë më atë lojë.
Nanette është një ushtrim në tregimin e sinqertë po aq sa është një shtrembërim i mprehtë i mizogjinisë dhe homofobisë së rrënjosur të shoqërisë perëndimore, në të cilën zemërimi i Gadsby është një katalizator. “Çfarë do të kisha bërë të kisha dëgjuar një histori si e imja,” ankohet ajo. “Gratë lejohen kaq rrallë të zemërohen në kulturën tonë (në fund të fundit, nga erdhi fjala ‘histerike’?)” dhe duke lëshuar zemërimin e saj ndaj mizogjinisë dhe homofobisë që ka ndikuar në jetën e saj, Gadsby e detyron audiencën të ulet dhe t’i kushtojë vëmendje.
Pason heshtja. “Ky tension? Është i juaji. Unë nuk ju ndihmoj më. Ju duhet të mësoni se si ndihesh, sepse ky tension është ajo që jo-normalët mbajnë brenda tyre gjatë gjithë kohës, sepse është e rrezikshme të jesh ndryshe.” Është viti 2018, dhe Gadsby po vazhdon. Me gjithë të qeshurat, të gjitha shakatë, homofobia, racizmi dhe mizogjinia janë ende të shfrenuara brenda shoqërisë. Po dhimbjen? Dhimbja e të qenit ndryshe apo ndjenja se diçka nuk është në rregull me ju? Kjo nuk largohet vetëm sepse mund të qeshni me të.
Por larg nga të qenit një thirrje për të zemëruarit, Gadsby thekson se “Zemërimi, edhe nëse lidhet me të qeshurën, nuk do të lehtësojë tensionin. Zemërimi është një tension.” Nuk mjafton të jesh i zemëruar. Në fakt, siç thekson Gadsby, zemërimi në fund të fundit çon vetëm në urrejtje. Dhe komedia? As komedia nuk mund të na shërojë. “E qeshura nuk është ilaçi ynë”, thotë Gadsby. “Historitë mbajnë kurën tonë.”
Çdo grua ka një histori. Çdo person të cilit i është thënë ndonjëherë se diçka nuk shkon me të ka një histori. Unë kam një histori dhe për kaq shumë kohë u përpoqa, si Hannah Gadsby, të shkruaja të çarat në atë fasadë delikate me të qeshura, zemërim, pije dhe drogë dhe çdo gjë që ofronte një moment të vogël lehtësimi nga dhimbja. Por siç thotë Gadsby, “Nuk ka asgjë më të fortë se një grua e thyer që ka rindërtuar veten”. Nanette është një dëshmi e fuqishme, pikërisht për këtë, dhe përtej të quajturit budallallëk mbi abuzimin që është kaq i rrënjosur në shoqërinë tonë, ka fuqinë të na bëjë të ndihemi më pak të vetëm./ Përktheu në shqip për Historia Ime, Anxhela Kokoshi
Shkrimtari i mirënjohur Khaled Hosseini, autor i “Gjuetari i Balonave” dhe “Një mijë diej vezullues” ka thënë se nuk ka qenë kurrë më krenar për vajzën e tij.
Romancieri afgano-amerikan postoi një foto bardh e zi të vajzës së tij në rrjetet sociale të mërkurën, me një mesazh të përzemërt pas lajmeve që ajo ka përfunduar procesin e tranzicionit.
Hosseini, vepra e të cilit është ndër më të vlerësuarit në letërsinë bashkëkohore shkroi në Instagram: “Dje, vajza ime njëzet e një vjeçare Haris doli në botë si transgjinore.”
Më tej, ai thotë se është krenar si baba që tani nuk ka një por dy vajza të bukura.
“Si baba, nuk kam qenë kurrë më krenar për të. Jam i kënaqur që tani nuk kam një por dy vajza të bukura. Mbi të gjitha, unë jam i frymëzuar nga guximi i saj për të ndarë me botën veten e saj të vërtetë. Ajo më ka mësuar mua dhe familjen tonë shumë për trimërinë, për të vërtetën. Për atë që do të thotë të jetosh në mënyrë autentike. E di që ky proces ishte i dhimbshëm për të, i mbushur me pikëllim dhe ankth. Ajo është e vetëdijshme ndaj mizorisë që i nënshtrohen çdo ditë njerëzit trans, por ajo është e fortë dhe e patrembur,”- tha ai.
Romancieri e përmbylli postimin duke shkruar se e do Haris dhe do të jetë pranë saj gjithmonë.
“E dua vajzën time. Do të jem pranë saj në çdo hap, ashtu si edhe familja jonë. Është një privilegj ta shikosh atë të hyjë në botë si një grua e bukur, e mençur dhe e shkëlqyer. Zoti e bekoftë.”
I lindur në Kabul, Afganistan në vitin 1965, Hosseini mbërriti në SHBA me familjen e tij si azilkërkues në vitin 1980. Ai ka qenë ambasador i Paqes në UNHCR-në, Agjencinë e OKB-së për Refugjatët, që nga viti 2006.
Librat e tij janë botuar në më shumë se 70 vende dhe janë shitur në më shumë se 40 milionë kopje në mbarë botën, sipas faqes së tij të internetit./ HistoriaIme
Platformat e mediave sociale duke përfshirë Facebook dhe TikTok po dështojnë të ndalojnë urrejtjen dhe kërcënimet kundër përdoruesve LGBTQ, zbuloi një raport i publikuar të mërkurën nga grupi i avokimit GLAAD në Shtetet e Bashkuara.
Përdoruesit LGBTQ thonë se po përballen me gjuhë urrejtje të shtuar, por është e paqartë se si platformat e mediave sociale si Facebook, Instagram, TikTok, Twitter dhe YouTube po i trajtojnë këto kërcënime.
Në vend që të mbrojnë përdoruesit e tyre, thotë GLAAD në raport, kompanitë e teknologjisë po ruajnë informacionin se si reagojnë ndaj këtyre sulmeve, duke zbuluar pak detaje se sa shpesh heqin postimet ose llogaritë që shtyjnë gjuhën e urrejtjes ose ngacmojnë përdoruesit LGBTQ.
“Realiteti është se ka shumë pak transparencë dhe shumë pak përgjegjësi,” tha Jenni Olson, drejtoresha e GLAAD për sigurinë e mediave sociale dhe autore e raportit. “Dhe njerëzit ndihen të pafuqishëm.”
Një banor i Los Anxhelosit, Peter Sapinsky, një muzikant GAY, i cili tha se është përballur me ngacmime në komunitetin e lojërave në internet, ndau me Associated Press pamjet e ekranit të dhjetëra mesazheve që ai ka dërguar në YouTube për përdoruesit dhe videot që përdorin sharje raciste dhe homofobike. YouTube u është përgjigjur vetëm disa prej mesazheve, tha ai.
Sapinsky, 29 vjeç, tha se disa përdorin YouTube për të transmetuar drejtpërdrejt veten duke ngacmuar njerëzit në paradat e Krenarisë. Ai renditi një sërë sharjesh homofobike që ka dëgjuar në videot e postuara nga përdoruesit që janë ende duke operuar në faqe.
“YouTube nuk bën asgjë për këtë,” tha Sapinsky. “Për dikë që thotë se nuk e lejojnë urrejtjen në uebsajt, ata me siguri e lejojnë.”
Gjuha e urrejtjes drejtuar anëtarëve të komunitetit LGBTQ është i ndaluar në platformë, tha zëdhënësi i YouTube, Jack Malon.
“Gjatë viteve të fundit, ne kemi bërë përparim të rëndësishëm në aftësinë tonë për të hequr shpejt përmbajtjen e urrejtjes dhe ngacmuese,” tha Malon. “Kjo punë është në vazhdim”-shtoi ai.
Një zëdhënës i Twitter tha në një deklaratë se kompania po diskutonte gjetjet e raportit me GLAAD. Një deklaratë nga TikTok nuk citoi drejtpërdrejt raportin, por tha se kompania po punon për të krijuar një “mjedis gjithëpërfshirës”.
GLAAD rekomandoi që platformat të fillojnë të publikojnë metodat e trajnimit për moderatorët e përmbajtjes, si dhe numrin e llogarive dhe postimeve që kompanitë heqin për shkelje të rregullave të krijuara për të mbrojtur përdoruesit LGBTQ.
Raporti i GLAAD shqyrton politikat dhe veprimet që Facebook, Instagram, YouTube, TikTok dhe Twitter kanë zbatuar rreth çështjeve LGBTQ.
Të gjitha platformat e mediave sociale kanë përshkruar politika që janë krijuar për të parandaluar ngacmimin, kërcënimin ose diskriminimin e përdoruesve LGBTQ nga përdoruesit e tjerë për shkak të identitetit të tyre./ HistoriaIme
Dizajnerët e modës Evanggelos Bousis dhe Peter Dundas u bënë çifti i parë Gay në Greqi që pagëzuan fëmijët e tyre Alexios një vjeç dhe Eleni tre muajshe në një kishë ortodokse.
Kryepeshkopi i Amerikës Elpidophoros bëri pagëzimin për fëmijët e çiftit në Athinë. Pagëzimi u bë në kishën ortodokse greke Panagia Faneromeni në dioqezën e Mitropolitit Nikolaos të Mesogaisë.
Bousis lavdëroi Kryepeshkopin në mediat sociale për pikëpamjen e tij “dashuri pa gjykim” për të mbajtur “pagëzimin e hapur të fëmijëve të çifteve të të njëjtit seks” brenda Kishës Greke.
Ai postoi në Instagram një seri fotosh me bashkëshortin dhe fëmijët e tyre, Alexios dhe Eleni, ku një pjesë e mbishkrimit shkruante: “Jemi krenarë që i pagëzuam fëmijët tanë Alexios dhe Eleni në pagëzimin e parë të hapur LGBTQ+ në kishën ortodokse greke! Kryepeshkopi i Amerikës, eminenca e tij Elpidophoros na nderoi duke pagëzuar engjëjt tanë.”
Edhe një familjar i tij shkruajti: “Dje ishte vërtet një moment i veçantë jo vetëm për familjen time dhe mua, por për të gjithë kishën tonë ortodokse greke. Vëllai im @evbousis dhe @peter_dundas u bënë çifti i parë i hapur GAY që pagëzuan fëmijët e tyre, nipin tim Alexios dhe mbesën Eleni. Faleminderit liderit tonë të madh shpirtëror, eminencës së tij Kryepeshkopit të Amerikës Elpidoforos, që pagëzoi foshnjat dhe nuk largoi asnjë fëmijë apo pjesëtar të besimit tonë. Ky është përparimi dhe udhëheqja që na nevojitet në kishën tonë, ku asnjë personi nuk duhet t’i mohohet kurrë Zotit tonë për shkak të asaj se çfarë janë, si zgjedhin të jetojnë jetën e tyre dhe kë duan.“
kjo është prova që tregon që të gjithë jemi bij/bij të Zotit dhe Ai i do të gjithë njerëzit njësoj./ HistoriaIme
Miliona njerëz në mbarë botën, edhe në Shqipëri, kanë shpërndarë fotot historike të kapura nga teleskopi hapësinor James Webb, më i fuqishmi i lëshuar ndonjëherë në hapësirë.
Por ka një problem në këtë mes.
Dhjetëra astronomë janë duke bërë thirrje që teleskopi të riemërohet, pra të mos quhet James Webb, pasi ky i fundit dyshohet që ishte bashkëpunëtor në persekutimin historik të njerëzve LGBTQ+.
Teleskopi 10 miliardë dollarësh është emëruar në nder të James Webb, një ish-zyrtar amerikan që ishte administratori i dytë i NASA-s.
Webb udhëhoqi agjencinë hapësinore gjatë shumë misioneve Apollo në vitet 1960 dhe gjithashtu shërbeu si nënsekretar i shtetit i SHBA nga 1949 deri në 1952.
Emri i teleskopit është kritikuar nga shumë shkencëtarë mes pretendimeve se Webb ishte i lidhur me persekutimin e njerëzve LGBTQ+ në vitet 1950 dhe 1960, shkruan së fundmi gjigandi “The Guardian”
Gjuetia e shtrigave në Lavender Scare rezultoi në shkarkimin masiv të Gay-ve dhe lezbikeve nga shërbimi i qeverisë amerikane në mesin e shekullit të 20-të.
Studiuesit i kanë bërë thirrje NASA-s të riemërtojë teleskopin (JWST) që nga fillimi i vitit 2021.
Një peticion është nënshkruar nga më shumë se 1700 njerëz në komunitetin e astronomisë.
Chanda Prescod-Weinstein, asistent profesor i fizikës në Universitetin e New Hampshire dhe një nga katër studiuesiet që udhëheqin peticionin e riemërtimit, shkroi të hënën në Twitter: “Si një nga njerëzit që ka udhëhequr shtytjen për të ndryshuar emrin, sot ndihem e trishtuar. Jam shumë e emocionuar për imazhet e reja dhe kaq e zemëruar me selinë e Nasa-s.
Udhëheqja e NASA-s me kokëfortësi ka refuzuar të pranojë se ajo që tani është informacion publik në lidhje me trashëgiminë e JW do të thotë se ai nuk meriton të ketë një observator të madh me emrin e tij,” -tha ajo. / Historia Ime
Gjykata Kushtetuese në Slloveni vendosi të lejojë martesat e së njëjtit seks dhe birësimin e fëmijëve nga këta të fundit dhe të shpallë antikushtetuese ndalimim e tyre.
Gjyqtarët e Gjykatës Kushtetuese vendosën 6-3 për të dyja çështjet, duke thënë se ligjet e Sllovenisë që lejojnë vetëm martesat dhe birësimet e seksit të kundërt shkelin një nen të kushtetutës kundër diskriminimit.
Diskriminimi ndaj çifteve të të njëjtit seks “nuk mund të justifikohet me kuptimin tradicional të martesës si një bashkim midis një burri dhe një gruaje, as me mbrojtje të veçantë të familjes”, -thuhet në vendim.
Vendimi, për të cilin gjykata tha se ka efekt të menjëhershëm, hap terren për të drejtat e komunitetit LGBTQ në Evropën Qendrore dhe Lindore, ku disa vende e ndalojnë martesën me kushtetutë.
Qeveria e Estonisë iu afrua më së shumti në vitin 2016 duke rënë dakord të njohë çiftet e të njëjtit seks të krijuar në vende të tjera.
Kroacia, Republika Çeke, Hungaria dhe Mali i Zi kanë ligje që njohin partneritete civile të të njëjtit seks.
Vendimi i gjykatës në Slloveni, e cila ishte një republikë socialiste nën sundimin komunist si pjesë e ish-Jugosllavisë përpara se të bëhej një vend i pavarur në vitin 1991, erdhi vetëm disa javë pasi një qeveri kombëtare liberale mori detyrën, duke zëvendësuar atë të udhëhequr nga konservatorët e krahut të djathtë.
Ndërsa gjykata u dha ligjvënësve gjashtë muaj kohë për të ndryshuar ligjet ekzistuese në përputhje me vendimin, ndryshimet e kërkuara do të ishin gati brenda një ose dy javësh, tha Luka Mesec, ministri i punës, familjes, çështjeve sociale dhe mundësive të barabarta.
“Gjykata Kushtetuese na ka urdhëruar ta bëjmë dhe ne do ta bëjmë me kënaqësinë më të madhe”, tha Mesec.
Gjykata e mori këtë çështje pas ankesave nga dy çifte të të njëjtit seks, të cilët nuk mund të martoheshin ose të kualifikoheshin për të birësuar fëmijë./ HistoriaIme
PRO LGBT Albania hap thirrjen për trajnerë mbi fundraising dhe networking të cilët do të drejtojnë trajnimet mbi rritjen e kapaciteteve të stafit PRO LGBT te financuar nga IGLYO.
Sesionet e trajnimit do të mbahen në data 25 dhe 26 Korrik në qytetin e Pogradecit. Stafi i PRO LGBT Albania do të ndjekë dy trajnime, një në mbledhjen e fondeve dhe një në networking. Gjatë këtyre trajnimeve ne do të hartojmë një modul mbi mbledhjen e fondeve dhe rrjetëzimin të cilat do të përmbajë një plan strategjik mbi rrejtëzimin, identifikimin e aktorëve kryesorë si dhe një policy brief mbi ngritjen e tij. Ky do të jetë një modul praktik për zbatimin e pjesës teorike të trajnimeve
Në datë 01/09/2022 do të zhvillohet sesioni final i trajnimit mbi fundraising me qëllim evaluimin e progresit të bërë gjatë kësaj kohe.
Thirrja do të jetë e hapur deri më datë 20/07/2022. Për të qenë një nga trajnerët ju lutem dërgoni CV-në tuaj në email-in [email protected]
Kriteret
- Të ketë mbaruar studimet e larta në degët Ekonomik, Shkenca Sociale ose Politike
- Të ketë përvojë në ngritje fondesh dhe rrjetëzim për organizata jofitimprurese të paktën 2 vjet në 5 vitet e fundit
- Një kombinim i të dyjave është i pranueshëm.
FIFA dështon për të siguruar të drejtat LGBT në Katar
Në nëntor mbahet Kupa e Botës për meshkuj FIFA 2022 në Katar, një vend që shtyp të drejtat e lezbikeve, Gay-ve, biseksualëve dhe transgjinorëve dhe dënon marrëdhëniet e të njëjtit seks me deri në shtatë vjet burg.
Organi qeverisës i futbollit, FIFA, e dinte këtë në vitin 2010, kur i dha Katarit turneun e futbollit, një nga ngjarjet sportive më të shikuara në botë. Statutet qeverisëse të FIFA-s, në fuqi në atë kohë, ndalonin diskriminimin LGBT, që Katari parashikon në ligjet e tij kombëtare dhe kujdesi i duhur i FIFA-s për të zbatuar politikat e veta në mbarë botën ka qenë i paefektshëm.
Në vitin 2016, FIFA miratoi Parimet Udhëzuese të Kombeve të Bashkuara për Biznesin dhe të Drejtat e Njeriut, të cilat kërkojnë që ajo “të shmangë cenimin e të drejtave të njeriut të të tjerëve dhe të adresojë ndikimet negative të të drejtave të njeriut”. Ai kërkon që FIFA të marrë masat e duhura për “parandalimin, zbutjen dhe riparimin” e ndikimeve të të drejtave të njeriut.
Për të përmbushur këtë përgjegjësi për Kupën e Botës në Katar, FIFA duhet të kishte prezantuar politika konkrete dhe një proces kujdesi të duhur për të drejtat e njeriut me raportim të rregullt. Por më pak se pesë muaj përpara turneut të futbollit, dhe pavarësisht nga festa e fundit e FIFA-s për muajin e Krenarisë, është e qartë se ajo po dështon të përmbushë premtimet e saj.
Në mars, një koalicion ndërkombëtar grupesh vuri në dukje mungesën e progresit të FIFA-s dhe Katarit në zbatimin e rekomandimeve të shoqërisë civile mbi të drejtat LGBT të bëra në Komitetin e Lartë të vendit, duke përfshirë reformën ligjore dhe garancitë e shprehjes së lirë.
Por pavarësisht historisë së mjerueshme të të drejtave të njeriut në Katar, duke përfshirë të drejtat e punëtorëve migrantë, kufizimet e rrepta për shprehjen e lirë dhe grumbullimin paqësor, politikat shtetërore që diskriminojnë dhe lehtësojnë dhunën ndaj grave dhe një mjedis represiv kundër banorëve dhe vizitorëve LGBT, Katari mbetet pritësi i turneut.
Në vitin 2020, Katari siguroi vizitorët e mundshëm se mbretëria do të mirëpresë vizitorët LGBT dhe se tifozët do të jenë të lirë të mbajnë flamurin LGBT në lojëra. Por hstrohet pyetja: po në lidhje me të drejtat e banorëve LGBT të Katarit?
Sugjerimet që Katari duhet të bëjë një përjashtim për të huajt janë përkujtues të nënkuptuar se autoritetet e Katarit nuk besojnë se banorët e tij LGBT meritojnë të drejtat themelore. Ajo rrezikon të fshijë realitetin represiv që jetojnë banorët LGBT në Katar.
Më 20 maj, në një konferencë shtypi në Berlin, Emiri i Katarit, Sheikh Tamim bin Hamad al-Thani, iu përgjigj një pyetjeje në lidhje me të drejtat e vizitorëve LGBT duke përsëritur se, “Ne [Katari] i mirëpresim të gjithë, por gjithashtu presim dhe dëshirojmë që njerëzit të respektojnë kulturën tonë.”
Referenca e vazhdueshme e Katarit ndaj “kulturës” për të mohuar të drejtat e njerëzve LGBT e largon përgjegjësinë nga sistemet shtetërore abuzive. “Kultura” nuk duhet të përdoret si mbulesë për diskursin, praktikat dhe legjislacionin që kanë përjashtuar në mënyrë efektive përmbajtjen e lidhur me orientimin seksual dhe identitetin gjinor nga sfera publike.
Autoritetet e Katarit censurojnë mediat kryesore në lidhje me orientimin seksual dhe identitetin gjinor. Dhe njerëzit që kanë përjetuar represionin e qeverisë kanë thënë se qeveria vëzhgon dhe arreston personat LGBT bazuar në aktivitetin e tyre në internet.
Në prill, gjeneralmajor Abdulaziz Abdullah Al Ansari, një zyrtar i lartë i Ministrisë së Brendshme që mbikëqyr sigurinë për turneun e futbollit, tha se flamujt e ylberit mund të konfiskohen nga vizitorët e mundshëm “për mbrojtjen e tyre”. Al Ansari shtoi: “Rezervoni dhomën së bashku, flini së bashku – kjo është diçka që nuk është në shqetësimin tonë”.
Sigurisht që duhet të jetë një shqetësim. Një sondazh i kohëve të fundit nga një grup mediatik skandinav tregoi se 3 nga 69 hotelet në listën zyrtare të FIFA-s të akomodimeve të rekomanduara do t’ua mohonin hyrjen çifteve të të njëjtit seks. Ai zbuloi se vetëm 33 nuk kundërshtuan rezervimin e çifteve të të njëjtit seks, ndërsa 20 të tjerë thanë se “ata do të strehonin çifte të të njëjtit seks për sa kohë që ata nuk e tregonin publikisht se ishin homoseksualë”. FIFA u përgjigj, duke paralajmëruar se do të ndërpresë çdo kontratë me hotelet që diskriminonin çiftet e të njëjtit seks.
Gazetarët, organizatat e të drejtave të njeriut dhe shoqatat e futbollit kanë kritikuar gjerësisht lejimin e Katarit për të pritur Kupën e Botës . / Human Rights Watch. Përktheu në shqip Historia Ime
Kai Shappley, një aktiviste transgjinore 11 vjeçare po largohet nga shteti i Teksasit pasi ka luftuar kundër përpjekjeve të vazhdueshme të këtij shteti për të imponuar ligje kundër komunitetit transgjinor. “Mami shiti shtëpinë dhe çdo gjë që nuk futet dot në makinë, sepse shteti ku unë u linda nuk është më i sigurt për fëmijët transgjinorë,” shkrojti Kai në rrjetet sociale.
Mamaja e Kai-t, Kimberly Shappley vazhdoi përpjekjet për të qëndruar në Teksas vitin e fundit, pavarësisht se shteti i Teksasit diskutoi plot 50 projekt ligje për të ndaluar çdo kujdes mjekësor për fëmijët transgjinorë. Madje prindër të fëmijëve transgjinorë u hetuan për abuzim ndaj fëmijëve. Një proejktligj i ri në Teksas synonte ti kthente në krim shërbimet mjekësore ndaj fëmijëve transgjinorë. Kimberly tha se dëmi ishte bërë tashmë dhe se ajo nuk do donte të qëndronte më në një shtet që i kishte shkaktuar traumë familjes së saj.
Burimi: www.nbcnews.com
Keni nevojë për ide për destinacionin e udhëtimit veror? Lista e wolfyy më poshtë mbulon me kujdes të gjitha pikat më të njohura, si dhe destinacionet më pak të njohura LGBTQ+ për pushimet tuaja verore.
Këtu janë rekomandimet tona kryesore!
Fire Island Pines, Nju Jork
Fire Island Pines është parajsa më e mirë verore e komunitetit LGBTQ+ në Shtetet e Bashkuara. Festat në pishina, plazhet e gjera, kërcimet, arkitektura unike dhe jeta intensive e natës janë vetëm disa nga gjërat që e bëjnë Fire Island të shkëlqyeshëm.
Këtu mund të arrini vetëm me traget dhe nuk ka rrugë në ishull!
Sardenja, Itali
Ishulli i Sardenjës mund të jetë një destinacion më pak i njohur LGBTQ+ për amerikanët, por kjo arratisje e mrekullueshme mesdhetare tërheq mijëra turistë LGBTQ+ çdo verë.
Nga bregu verior i bukur pranë Porto Cervo deri në epiqendrën LGBTQ+ të Cagliarit, Sardenja ka disa nga plazhet më piktoreske që mund të gjeni në çdo destinacion evropian.
Tel Aviv, Izrael
Tel Avivi është një destinacion i paharrueshëm veror i komunitetit LGBTQ+. Vendasit e mrekullueshëm, miqësorë të Lindjes së Mesme, kultura unike dhe ushqimi i shijshëm janë gjërat e preferuara për vizitat.
Ndërsa Tel Avivi është më i miri gjatë muajve të verës, vizita në çdo kohë midis majit dhe fundit të shtatorit do t’ju garantojë temperatura të ngrohta dhe qiell të pastër blu.
Mos e humbisni mundësinë për të vizituar detin e vdekur në udhëtimin tuaj!
Toskana, Itali
Brigjet e Toskanës tërheqin mijëra vendas LGBTQ+ nga e gjithë Italia qendrore. Destinacionet si Torre del Lago nuk janë aq të njohura jashtë Italisë dhe vendeve të afërta mesdhetare, por ia vlen të vizitohen.
Firence është gjithashtu një destinacion i lezetshëm veror italian për udhëtarët LGBTQ+ në Toskanë. Kaloni kohë duke u kënaqur me ushqimin e shijshëm, duke pirë kokteje në baret e gjalla të LGBTQ+ dhe duke shijuar disa klube lundrimi.
Nice, Francë
Nice është destinacioni më i njohur veror i komunitetit LGBTQ+ në jug të Francës. Këtu do të gjeni shumë jetë LGBTQ+, që gumëzhinën rreth plazheve të qytetit, bareve LGBTQ+ dhe klubeve.
Udhëtimet e lehta ditore në destinacionet e njohura aty pranë si Monako dhe Kanë janë një tjetër arsye e shkëlqyer për të vizituar Nice.
Provincetown, Massachusetts
Një tjetër pikë e nxehtë LGBTQ+ ultra-popullore, Provincetoën josh amerikanët LGBTQ+ çdo verë me të gjitha llojet e ngjarjeve si Bear Weekend, P-Town Carnival, Independence Weekend, LGBTQ+ Family Week dhe Men of Color Weekend.
Pavarësisht nëse thjesht dëshironi të relaksoheni me miqtë LGBTQ+ në brigje ose të festoni me drag queens të gjalla, Provincetoën do t’ju përshtatet në mënyrë të përkryer.
Ndërsa jeni atje, mos humbisni një udhëtim ditor në plazhin e famshëm Herring Cove, i cili ka një seksion për LGBTQ+ dhe një zonë lundrimi afër Wood End Lighthouse.
Malta
Malta është një tjetër destinacion i mrekullueshëm, miqësor për LGBTQ+ në Evropë që ju rekomandojmë shumë ta vizitoni.
Këtu do të përjetoni kaq shumë gjëra unike, si banjat e gdhendura në bregdetin shkëmbor, qytetet mesjetare me arkitekturë të ndikuar nga arabët dhe jeta e zhurmshme e fundjavës.
Split, Kroaci
Spliti është bërë një nga destinacionet më të njohura LGBTQ+ në Kroaci. Udhëtarët shpesh kalojnë kohë këtu përpara se të nisin turne në ishull kroat ose udhëtime me vela.
Turnetë e Game of Thrones në vendet e xhirimeve, koktejet në rrugët e Qytetit të Vjetër, apo relaksimi në klubet e bukura të plazhit janë të gjitha mënyra fantastike për të hequr stresin dhe për të shijuar pamjet e bukura.
Hamptons, Nju Jork
Hamptons janë një nga destinacionet më luksoze të udhëtimeve verore në botë, veçanërisht në mesin e komunitetit LGBTQ+. Gjithçka këtu është më e qetë dhe më e pasur në krahasim me destinacionet e tjera verilindore të SHBA-së si Fire Island dhe P-Toën.
Cádiz, Spanjë
Cádiz është perfekt për udhëtarët që kërkojnë një destinacion veror për LGBTQ+ që nuk janë “të rrahur”. Gjithçka rreth Cádiz-it është e relaksuar dhe qetësuese. Është një vend vërtet i veçantë, ku mund të përjetoni një jetë miqësore lokale LGBTQ+ së bashku me kulturën autentike andaluziane.
Pulia, Itali
Italianëve LGBTQ+ u pëlqen të vizitojnë Pulian çdo verë. Ky rajon miqësor për komunitetin në Itali është 500 milje i gjatë, i mbushur me qytete historike të çuditshme dhe plazhe LGBTQ+. Nëse nuk keni dëgjuar për Pulian, shtoni këtë vend në listën tuaj të udhëtimeve!
Zonat më të njohura për komunitetin e Pulias janë midis Barit dhe Leçes, ku Gallipoli është destinacioni më i njohur veror.
Cyrih, Zvicër
Cyrihu mund të mos jetë vendi i parë që ju vjen në mendje kur mendoni për destinacionet verore të LGBTQ+, por çdo vendas zviceran do t’ju tregojë se vera këtu është si një ëndërr./ HistoriaIme
-
Historiaime.al është një zë i pavarur në mbrojtje të të drejtave të njeriut. Ne raportojmë si për shkeljet e të drejtave të njeriut ashtu edhe për histori njerëzore që i promovojnë këto të drejta. Ky projekt synon të ndryshojë qëndrimet jo fort etike karshi të drejtave të njeriut nga ana e medias kombëtare si ajo e shkruar, ashtu edhe ajo vizive dhe media e re online.